Επίτρεψε μου να είμαι ξεκάθαρος μαζί σου, αγαπητέ αναγνώστη.
Είμαι ένας παλιομοδίτης άνθρωπος.
Μου αρέσει ο κόσμος της φύσης παρά τους θανάσιμους κινδύνους του.
Μου αρέσει ο δικός μας κόσμος των ανθρώπων,
εφόσον πληρώνει τα χρέη του στο φυσικό κόσμο και διατηρεί τα όριά του.
Μου αρέσει η υπόσχεση του Παραδείσου.
Σκοπός μου είναι μια γλώσσα που μπορεί να ανταποδώσει
και να τιμήσει αυτά τα δώρα,
μια γλώσσα ελεύθερη από τα μοντέρνα ψέματα.
Ούτε αυτός ο κόσμος, ούτε κανένα από τα μέρη του είναι ένα «περιβάλλον».
Ένα σπίτι προς πώληση δεν είναι «σπίτι».
Τα οικονομικά δεν είναι «επιστήμη», ούτε η «πληροφορία» είναι γνώση.
Ένας ανόητος σε δημόσιο αξίωμα δεν είναι «ηγέτης».
Ένας πλούσιος κλέφτης είναι κλέφτης.
Και μια πνευματική πόρνη είναι πόρνη.
Ο κόσμος έχει γίνει κομμάτια μετά το διαζύγιο των πραγμάτων
από τα ονόματά τους.
Η ακατάπαυστη προετοιμασία για πόλεμο δεν είναι ειρήνη.
Η υγεία δεν εξασφαλίζεται με την πώληση φαρμάκων.
Η επιστήμη με χορηγούς τις επιχειρήσεις είναι γνώση που έχει γίνει εμπόρευμα,
το ίδιο και η τέχνηπου ονομάζει όλο αυτό «πρόοδο».
Νομίζω ότι τα θέματα περί «ταυτότητας» είναι βασικά ανοησίες.
Είμαστε οι πράξεις μας, πράγμα που συμπεριλαμβάνει
τις υποσχέσεις μας, τις ελπίδες μας, αλλά πρώτα απ’ όλα
τις υποσχέσεις μας.
Γνωρίζω ότι ένα έμβρυο είναι ένα ανθρώπινο παιδί.
Αγάπησα τα παιδιά μου από τη στιγμή της σύλληψής τους,
έχοντας αγαπήσει τη μητέρα τους, η οποία τα αγαπούσε
από τη στιγμή της σύλληψής τους και ακόμη πιο πριν.
Ποιοι είμαστε εμείς που θα ισχυριστούμε ότι ο κόσμος δεν άρχισε με αγάπη;
Απόσπασμα από ποίημα του Wendell Berry που πρωτοδημοσιεύτηκε στα ελληνικά στο ΑΒΑΤΟΝ 113.
| ΔΙΑΒΑΣΤΕ: | ||||
 |
 |
 |
||
{socialsharebuttons}
