της Δήμητρας Νικολαΐδου
«Η μουσική είναι ένας τρόπος να ταξιδέψεις πέρα από τη σκέψη, σε ένα βαθύτερο μέρος της ύπαρξής σου».
Το τελευταίο βράδυ του Μαρτίου, βρέθηκα, μαζί με πολλούς άλλους ανθρώπους, στο Μέγαρο Μουσικής στη Θεσσαλονίκη για να ακούσω τον Stephan Micus. Τον άνθρωπο που μέσα από το μουσικό του έργο έχει καταφέρει κάτι μοναδικό: να ενώσει τις μουσικές όλου του κόσμου.
Κάθισα απέναντι από την άδεια, μισοφωτισμένη σκηνή, με το μυαλό μου ακόμα στις έγνοιες, τις υποχρεώσεις και τις σκέψεις της μέρας. Όταν όμως τα φώτα έσβησαν και ο λευκοντυμένος άντρας προχώρησε ξυπόλυτος στο κέντρο της σκηνής για να καθίσει στη μικρή, αυτοσχέδια πλατφόρμα, περιστοιχισμένος από μουσικά όργανα που κανείς δεν είχε ξαναδεί, κράτησα ασυναίσθητα την ανάσα μου.
Ήταν λες και οι αισθήσεις μου είχαν αντιληφθεί πριν από μένα πως κάτι ξεχωριστό επρόκειτο να συμβεί. Και όντως, λίγες στιγμές μετά, οι πρώτες νότες που βγήκαν από το γιαπωνέζικο πνευστό Sho, ξετύλιξαν μεμιάς μέσα μου έναν ολόκληρο κόσμο.
Πώς μπορεί ένας μουσικός με τόσο λιτά μέσα στη διάθεσή του να παρασύρει ολότελα το ακροατήριο στο δικό του εσωτερικό ταξίδι; Ο Stephan Micus εδώ και σαράντα χρόνια το καταφέρνει, αποστάζοντας στη μουσική του όχι μόνο τις δικές του εμπειρίες αλλά και τη φωνή ολόκληρων πολιτισμών και παραδόσεων.
Ελάχιστοι άνθρωποι έχουν ταξιδέψει στα μέρη που ταξίδεψε ο Micus σε όλο τον πλανήτη. Έκανε το πρώτο του ταξίδι στην ηλικία των δεκαέξι ετών και έκτοτε γυρίζει τον κόσμο ανακαλύπτοντας σπάνια παραδοσιακά όργανα στα οποία εκπαιδεύεται από τοπικούς δεξιοτέχνες, αφού έχει πρώτα ζήσει ανάμεσά τους βιώνοντας τον τόπο και τον πολιτισμό τους.
Στα άλμπουμ του θα ακούσετε μουσικά όργανα από τη Μπούρμα, την Ιρλανδία, την Ιαπωνία, την Ινδία, την Αφρική, θα συναντήσετε Ζεν Κοάν αλλά και προσευχές της Ορθοδοξίας, καθώς ένα από τα πιο γνωστά του έργα, το Athos, το έγραψε ύστερα από την παραμονή του, πριν πολλά χρόνια, στο Άγιο Όρος.
Η μουσική που προκύπτει μέσα από τη σύνθεση όλων αυτών των εμπειριών –στην πραγματικότητα μια άχρονη και παγκόσμια τέχνη που έρχεται από παντού και πηγαίνει παντού– κοινωνεί στον ακροατή κάτι ουσιαστικό πέρα από τις λέξεις.
Για την πολύ ιδιαίτερη αυτή τέχνη, για τη δύναμη που κρύβει αλλά και γι’ αυτό που μεταφέρει σε εκείνους που την εισπράττουν, ο Χρήστος Ελμάζης είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Stephan Micus. Και να τι μας είπε…
