της Αριάδνης Γερούκη
Ολόκληρη η σαμσάρα ή η νιρβάνα είναι τόσο ανούσιες ή αναληθείς, σαν ένα φιλμ. Μέχρι να το καταλάβουμε αυτό, θα είναι πολύ δύσκολο να διαπεράσει το Ντάρμα το νου μας. Θα παρασυρόμαστε διαρκώς από τη λάμψη και την ομορφιά αυτού του κόσμου, απ’ όλες τις επιφάσεις επιτυχίας και αποτυχίας. Από τη στιγμή όμως που θα δούμε, έστω για ένα δευτερόλεπτο, ότι αυτές οι εμφανίσεις δεν είναι αληθινές, θα αποκτήσουμε μια κάποια εμπιστοσύνη… ΝΤΖΟΝΚΣΑΡ ΚΥΕΝΤΣΕ ΡΙΝΠΟΤΣΕ
ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΟΛΗ η δημόσια συζήτηση για την «έξοδο από την κρίση», (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων που αξίζει να τους αναφέρουμε ονομαστικά, όπως ο Στέλιος Ράμφος, ο Χρήστος Γιανναράς κ.α.), δεν εστιάζεται ποτέ στον εντοπισμό της αιτίας του προβλήματος. Εξαντλείται απλά στην εύρεση και την εφαρμογή εκείνων των πρόχειρων διαχειριστικών και διαπραγματευτικών μεθοδεύσεων που θα φέρουν «λύσεις» στα τεράστια προβλήματα της υπερχρέωσης, της ανεργίας, της απογύμνωσης από το φυσικό πλούτο και της υποθήκευσης του μέλλοντος της χώρας στους τραπεζίτες. Λες και τα προβλήματα μπορούν ποτέ να βρουν τις λύσεις τους δίχως να σκύψει κανείς πάνω στις αιτίες… Όταν έχουμε χτίσει πέτρα-πέτρα αυτόν το γιγαντιαίο ογκόλιθο του συλλογικού μας κάρμα που περιέχει ανευθυνότητα, ωχαδερφισμό, αδιαφορία, ασυνέπεια, εξαπάτηση, υποκρισία, ανηθικότητα, γαλιφιά, λαμογιά και πάει λέγοντας, όταν έχουμε σπείρει τα «χωράφια» της συνείδησής μας επί τόσες δεκαετίες με τους σπόρους ενός ανεύθυνου και κοντόφθαλμου εγωκεντρισμού, τι περιμένουμε; Περιμένουμε να βλαστήσει κάτι διαφορετικό από τα αγκάθια της δυστυχίας;Μοιραζόμαστε όλοι στον τόπο μας αυτή την κοινή μοίρα που έχουμε δημιουργήσει, και μοιραζόμαστε όλοι μαζί και την ευθύνη γι’ αυτό. Κανείς μας δεν είναι ανεξάρτητος από αυτό το κοινό κάρμα. Γιατί; Γιατί απλά βρισκόμαστε εδώ. Δεν είμαστε στην Ουγκάντα. Δεν είμαστε στην Ελβετία. Είμαστε στην Ελλάδα, στον αδύναμο αυτό κρίκο που έχει γίνει προσωρινά η αιχμή του δόρατος στην αυτοχειρία του δυτικού καπιταλισμού. Το καπιταλιστικό μοντέλο της ανάπτυξης έχει πια ραγίσει και θα συμπαρασύρει σταδιακά όλες τις οικονομίες που στηρίζονται σε μια τεχνητή «ανάπτυξη» που παραβλέπει την αληθινή ανθρώπινη ευτυχία. Και η αληθινή ευτυχία είναι κάτι που δεν μετριέται με τους αριθμούς, αλλά με το αίσθημα ικανοποίησης και πληρότητας.
ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΚΟΙΤΟΥΣΑ ΠΑΛΙ παλιές οικογενειακές φωτογραφίες… Τελικά, δεν είναι ιδέα μου – οι παλιοί είχαν ένα πιο βαθύ, πιο ειλικρινές και πιο διεισδυτικό βλέμμα από εμάς. Είχαν μια πιο βαθιά σχέση με τον εαυτό τους και με τη ζωή. Συγκρίνετε τις σημερινές φωτογραφίες του facebook με τις νεανικές φωτογραφίες της γιαγιάς και του παππού σας. Είναι σαν να πρόκειται για ένα εντελώς διαφορετικό είδος στη σκάλα της εξέλιξης! Το αφηρημένο και αποσπασματικό βλέμμα μας σήμερα, δείχνει και τον τρόπο σκέψης μας: βρισκόμαστε μέσα στη σύγχυση, στη διάσπαση, στην άγνοια. Παρά το πλήθος των πληροφοριών στο οποίο έχουμε ανά πάσα στιγμή πρόσβαση, στην ουσία στερούμε τον εαυτό μας από την πιο βασική πληροφορία: την πληροφορία της αληθινής φύσης μας. Κατά τη σοφή λαϊκή ρήση, η συγκομιδή εξαρτάται πάντα από τη σπορά. Η «κρίση» που βιώνουμε είναι το αποτέλεσμα της σποράς του εγωκεντρισμού μας. Και η σπορά εξαρτάται από τη γνώση – στην περίπτωσή μας από την άγνοια της αληθινής μας φύσης. Διότι αν υποψιαζόμασταν ότι ο διαχωρισμός του «εγώ» από το «εμείς» είναι μια σκέτη ψευδαίσθηση, τότε ίσως να μην παλεύαμε τόσο σκληρά να εξαπατήσουμε τους άλλους ή την εφορία και θα γνωρίζαμε ότι τα βιβλιάρια καταθέσεων δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας γεμίσουν με ικανοποίηση.
ΣΤΟ ΒΟΥΔΙΣΤΙΚΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ υπάρχει μια μαγική λέξη: Μποντιτσίτα. Σημαίνει πνεύμα της φώτισης, αγάπη, καλοσύνη, συμπόνια, αλτρουιστικό κίνητρο, αλτρουιστική πράξη, όλα αυτά μαζί. Γνωρίζουμε, ότι οι καλές προθέσεις είναι οι σπόροι που φέρνουν ευτυχία για εμάς και τους άλλους γύρω μας. Μπορούμε να φανταστούμε την αγάπη μας σαν ένα χωράφι. Τις καλές προθέσεις σαν τους σπόρους που σπέρνουμε. Και την ευτυχία σαν τον καρπό που βλασταίνει. Τότε η συγκομιδή μας θα είναι η Μποντιτσίτα… Έτσι η εμπειρία μας σχετίζεται άμεσα με τις προθέσεις που καλλιεργούμε στο νου μας κάθε στιγμή. Και το έχουμε ξαναπεί, δεν υπάρχει «ουδέτερη» σκέψη, δεν υπάρχει «ουδέτερη» πράξη. Η παραμικρή μας σκέψη και η παραμικρή μας πράξη είναι επιλογή μας και οδηγεί αλάνθαστα σε μια συγκεκριμένη συγκομιδή. Όσο πιο αλτρουιστική είναι, τόσο πιο ευτυχισμένοι είμαστε. Τόσο απλά! Υπάρχει μια άσκηση στο Βουδισμό που μας βοηθάει πάρα πολύ να αναπτύξουμε τη Μποντιτσίτα. Λέγεται Δώσε-Πάρε (Τον-Λεν) και στην ουσία φέρνει μια ενεργειακή εξισορρόπηση μέσω της ανταλλαγής του εαυτού μας με τους άλλους. Προέρχεται από τον κύκλο της παράδοσης Λοτζόνγκ (Εξάσκηση του Νου, του μεγάλου Δασκάλου Ατίσα). Οραματιζόμαστε ότι με την εισπνοή μας παίρνουμε μέσα μας, σαν γκρίζο φως, όλη τη δυστυχία και τη μιζέρια των άλλων γενικά ή κάποιου όντος ειδικά. Όλο αυτό το γκρίζο φως έρχεται και διαλύεται μέσα στο χρυσό φως που είναι στην καρδιά μας, όπου εμπεριέχονται όλες οι ποιότητες της φώτισης. Όταν εκπνέουμε, στέλνουμε αυτό το χρυσό φως στους άλλους και οραματιζόμαστε ότι τους χαρίζει κάθε ευτυχία, ανακούφιση, χαρά και οτιδήποτε επιθυμούν. Μετά παραμένουμε σε μια αίσθηση ενότητας με τους άλλους, χωρίς διαχωρισμούς.
ΟΣΟΙ ΤΩΡΑ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ότι αυτά είναι σκέτες θεωρίες και αμπελοφιλοσοφίες, έχω να πω το εξής: αν δεν καλλιεργήσεις μέσα σου την επείγουσα αίσθηση ανάγκης και τη θερμή επιθυμία να βοηθήσεις τους άλλους, τότε κανένας «-ισμός» με τον οποίο ταυτίζεσαι (είτε πρόκειται για σοσιαλισμό, είτε για εθελοντισμό, είτε για χριστιανισμό κοκ.), δεν πρόκειται να φέρει καρπό. Αν εξασκούμε καθημερινά τον εαυτό μας με αυτό τον τρόπο, τότε αρχίζουμε να θέλουμε πραγματικά να κάνουμε κάτι. Συνειδητοποιούμε ότι για να βοηθήσουμε πραγματικά τους άλλους πρέπει να φωτιστούμε. Και αυτό είναι επείγον όσο ποτέ. Δεν έχουμε πια καιρό για χάσιμο! Μόνο αν εξαγνίσουμε οι ίδιοι το νου μας και εξαφανίσουμε όλες τις αγκυλώσεις και τις συσκοτίσεις μας, θα μπορέσουμε να γίνουμε ευεργετικοί για τους άλλους. Μέχρι τότε, θέλοντας και μη, η δραστηριότητά μας θα είναι βλαπτική τόσο για εμάς τους ίδιους όσο και για τους γύρω μας. Μέχρι τότε, όλες οι «λύσεις» που θα βρίσκουμε, όλες οι κυβερνήσεις που θα αλλάζουμε, όλα τα μνημόνια που θα υπογράφουμε, δεν θα μας οδηγούν παρά σε περισσότερη σύγχυση, διαιωνίζοντας το φαύλο κύκλο της Σαμσάρα made in Greece…
Το κείμενο “Σαμσάρα made in Greece…” πρωτοδημοσιεύτηκε στο ΑΒΑΤΟΝ Νο 118.
{socialsharebuttons}
