Περιγραφή
Η Νέα Σχολή της Πραγματικής Ζωής
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ
Επίκαιρος Οδηγός Ευ Ζην Από τους Αρχαίους Έλληνες Φιλοσόφους
Χάσαν Μπαντάουι: Τρία Πρακτικά Βήματα για την Ουσιαστική Αλλαγή
Κρισναμούρτι: Πώς Να Γίνεις Καινούργιος και Ευτυχισμένος
ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Μοχάμεντ Γιουνούς – Ο Τραπεζίτης των Φτωχών
Ο παράξενος τραπεζίτης που τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης και η επαναστατική πρότασή του που υπόσχεται να εξαλείψει μια για πάντα το φαινόμενο της φτώχειας.
Της Δέσποινας Πόποβιτς
ΠΡΟΣΩΠΑ
Γιάννης Αντωνίου: «Αξιοποιήστε το Χάος στη Ζωή σας»
Ο κάτοχος του βραβείου Πριγκοζίν για το 2008, Έλληνας επιστήμονας και καθηγητής Μαθηματικών, μιλάει αποκλειστικά στο ΑΒΑΤΟΝ για την επίδραση του Χάους στη ζωή μας, τον κόσμο που μας περιβάλλει και την αναζήτηση του Θεού από τη σύγχρονη επιστήμη.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ελμάζη
ΕΡΕΥΝΑ
Μπορεί ο Βουδισμός να Σώσει τον Κόσμο;
Ο Δαλάι Λάμα, ο Ευστάθιος Λιακόπουλος (ιδρυτής του Κέντρου Βουδιστικών Μελετών), η δρ Αριάδνη Γερούκη (ιδρυτικό μέλος του Βουδιστικού Κέντρου Κάρμα Γκυάλτσεν Λινγκ), η Μαριλίζ Ριτσάρδη (εκπρόσωπος των Βουδιστικών Κέντρων του Διαμαντένιου Δρόμου) μιλούν για την ανάπτυξη του Βουδισμού έξω από τα μοναστήρια του Θιβέτ και την εμφάνισή του ως κυρίαρχο πνευματικό μονοπάτι στο δυτικό κόσμο σήμερα.
ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΖΩΗ
Αντικαταναλωτικά Χριστούγεννα
Πώς μπορούμε αυτές τις γιορτές να φέρουμε την πραγματική πολυτέλεια στη ζωή μας.
Της Αριάδνης Γερούκη
ΑΒΑΤΟΙ ΤΟΠΟΙ
Μεγάλη Στοά του Λονδίνου
Τι κρύβεται πίσω από τις κλειστές θύρες της μασονικής στοάς που αποτελεί τη μητέρα του παγκόσμιου Τεκτονισμού. Αποστολή στην Αγγλία – αποκλειστικές φωτογραφίες.
Του Γιώργου Ιωαννίδη
ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ
Αναζητώντας την Ουτοπία
Και τη Μυθική Ατλαντίδα στις Ακτές της Ισπανίας
Της Στελίνας Μαργαριτίδου
Diwali: Το Μεγάλο Πνευματικό Φεστιβάλ της Ινδίας
Του Χρήστου Ελμάζη
Σείκιλος: Η Αρχαιότερη Μουσική Σύνθεση στον Κόσμο Ακούστηκε Μετά από 2.200 Χρόνια!
Του Χρήστου Ελμάζη
Και ακόμη: μόνιμες στήλες, προτάσεις, ειδήσεις και νέα από το χώρο της πνευματικής αναζήτησης…
Δώρο το CD:
Σούφι: Μουσική Από τη Μυστική Παράδοση της Ανατολής
Αν κάτι σημαντικό μάθαμε από την τρέχουσα παγκόσμια οικονομική κρίση είναι ότι στην πραγματικότητα δεν ελέγχουμε τίποτε. Οι μεγαλύτεροι οικονομολόγοι, οι πιο οξυδερκείς πολιτικοί, οι πλέον επιτυχημένοι μπίζνεσμαν απέτυχαν να κοντρολάρουν μια κατάσταση που εδώ και καιρό φαινόταν ότι θα ξεσπούσε.
Όλοι αυτοί οι σπουδαίοι και τρανοί του πλανήτη μας, έπεσαν από τα σύννεφα. Κάποιοι είχαν το θάρρος να ομολογήσουν, παρά τα πτυχία, τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους, ότι στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε, δεν ελέγχουμε τίποτε. Η ζωή μάς πάει όπου θέλει. Και αυτή είναι μια αδήριτη πραγματικότητα, που δυστυχώς οι περισσότεροι από μας αρνούμαστε να παραδεχτούμε. Σε αυτή την άγνοια, στον ύπνο μέσα στον οποίο ζούμε, βρίσκονται στην ουσία οι αιτίες για όλα μας τα δεινά.
Ο πάταγος ωστόσο είχε ορισμένα θετικά. Μια κάποια αφύπνιση για το πώς ζούμε και πώς πιθανόν πρέπει να πορευτούμε στο εξής, φάνηκε ακόμη και στα μαζικά μέσα ενημέρωσης. Με ενδιαφέρον σταχυολόγησα κάποιες τέτοιες απόψεις, που αν τις διάβαζε κανείς πριν ένα-δυο χρόνια, θα υπέθετε ότι πρόκειται για άρθρα στο ΑΒΑΤΟΝ.
Λέω με ενδιαφέρον, γιατί είναι ελπιδοφόρο για το σήμερα και το αύριο του κόσμου μας, απόψεις και στάσεις ζωής που λίγο πριν ήταν μειοψηφία, να συζητούνται πλέον ανοιχτά σε ένα ευρύ κοινό.
«Δυο κατηγορίες αξιών συχνά πολεμούν μέσα στην ίδια την ψυχή μας. Από τη μια μας αρέσει να νομίζουμε ότι είμαστε φιλοσοφημένοι, νηφάλιοι τύποι Πρώτης Τάξης, από την άλλη μας είναι δύσκολο να αντισταθούμε σε λίγη επιφανειακή λάμψη Δευτέρας Τάξεως.
»Πολλοί από μας νιώσαμε τη δεκαετία που πέρασε πολύ αποπροσανατολισμένοι, καθώς η ενστικτώδης κρίση μας για τις οικονομικές αξίες, και άλλες βαθύτερες, έχανε τα στηρίγματά της. Κάπου μέσα μας νιώθαμε πως κάτι δεν πήγαινε καλά και θέλουμε την αποκατάσταση της ισορροπίας μας.
»Μέρος αυτής της αποκατάστασης είναι η επανεκτίμηση πραγμάτων που δεν αξιολογούνται στην αγορά: Η αέρινη κίνηση μιας μπαλαρίνας, ένα καλό βιβλίο το βράδυ, ένα απόγευμα παρέα με καλούς φίλους, μια απρόσμενη πράξη καλοσύνης. Γίνεται πολύς λόγος τελευταία για μια επιστροφή στη λιτότητα, στην απλότητα, στο ουσιώδες, που κάπου στο κυνήγι μιας όλο και μεγαλύτερης ευημερίας, χάσαμε…
»Εκείνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ότι από το ναυάγιο έχουμε τη δυνατότητα να χτίσουμε μια πιο ισορροπημένη, λιγότερη σαθρή μορφή ευημερίας. Δοκιμάσαμε μια δευτεροκλασάτη ευημερία και δευτεροκλασάτες αξίες – τώρα πρέπει να προσβλέπουμε στην Πρώτη τάξη» (Ruth Suderlant, The Observer, στην εφημερίδα Καθημερινή).
«Μπορεί να δούμε, κυρίως στο χώρο της νέας γενιάς, ένα πέρασμα από τη σημερινή εγωκεντρική-υλιστική σε μια πιο αλτρουιστική-πνευματική νοηματοδότηση του βίου. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Δύση παρατηρούμε την αναβίωση της θρησκευτικότητας εντός αλλά και εκτός των μεγάλων θρησκευτικών παραδόσεων» (Νίκος Μουζέλης, Το Βήμα).
«Κυνηγώντας το καλύτερο (καριέρα, μεγαλύτερο εισόδημα, καταναλωτικά αγαθά…), ξεχάσαμε να ζούμε το σήμερα. Αποβάλαμε από μέσα μας ό,τι καλό και ανθρώπινο υπήρχε και κάνουμε τα πάντα μηχανικά και αγχωμένα. Αγχωμένοι κοιμόμαστε και ξυπνάμε, τρώμε, διασκεδάζουμε και αγαπάμε. Αγχωμένοι δουλεύουμε και ονειρευόμαστε. Αγχωμένοι και κουρασμένοι πεθαίνουμε.
»Και είναι μύθος αυτό που μας έλεγαν παλιότερα: Δούλεψε τώρα που είσαι νέος για να απολαύσεις τους κόπους σου μετά. Αυτό το μετά είναι παγίδα και δεν έρχεται ποτέ…» (Βασίλης Στεφανακίδης, Πρώτο Θέμα)
Το «μετά δεν έρχεται ποτέ». Να μια πολύ σημαντική ανακάλυψη. Και τούτο γιατί, η αλήθεια είναι πάντοτε εδώ και τώρα. Και μια και άρχισα αποφθεγματικά αυτό το τελευταίο Αντί Προλόγου του 2008, ας συνεχίσω έτσι, παραθέτοντας «μικρές αλήθειες» για το επόμενο βήμα που καλούνται να κάνουν όσοι νιώθουν κάπως αφυπνισμένοι…
Φανταζόμαστε ότι κάτι πολύ καλό ή πολύ κακό μπορεί να συμβεί μόνο στους άλλους, όχι σε μας. Αλλά η αλήθεια είναι πως το καθετί μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε. Κανείς ποτέ δεν έχει καταφέρει να εξαιρεθεί από αυτά που η ζωή του φέρνει.
Η ζωή πέφτει πάνω μας όπως θέλει, τα πράγματα συμβαίνουν με το δικό τους τρόπο, ανεξάρτητα από το πόσο διαμαρτυρόμαστε, εναντιωνόμαστε ή ψάχνουμε τρόπους για να τα αποφύγουμε.
Συνήθως, δεν μπορούμε να δεχθούμε αυτό που μας συμβαίνει, ιδιαίτερα αν πρόκειται για κάτι κακό. Λειτουργώντας όμως έτσι, το μόνο που κάνουμε είναι να αντιστεκόμαστε στην πραγματικότητα, με αποτέλεσμα η ζωή να γίνεται ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι απογοητεύσεων, εντάσεων, θυμών και θλίψης.
Ως συνήθως βλέπουμε τα πράγματα ανάποδα. Η τελείως ανατρεπτική ιδέα (για τη συνηθισμένη μας προκαθορισμένη σκέψη), το «μυστικό» για το οποίο κάνουν λόγο όλες οι πνευματικές παραδόσεις και διδασκαλίες, είναι ότι δεν είναι κακά αυτά καθαυτά που μας συμβαίνουν. Η πραγματική πηγή των δεινών μας βρίσκεται στη μη αποδοχή τους.
Με άλλα λόγια, δεν μπορώ να αλλάξω μια κακή είδηση, ένα κακό συμβάν (όπως μάθαμε να τα χρωματίζουμε), μπορώ όμως να αλλάξω την εσωτερική μου στάση απέναντι σε αυτό, τον τρόπο που το εισπράττω. Ο φόβος που συνήθως νιώθω σε μια «άσχημη» κατάσταση είναι γιατί αντιστέκομαι.
Και μην βιαστεί κανείς να σκεφτεί αυτόματα ότι μια τέτοια στάση είναι ηττοπάθεια ή παθητικότητα. Κάθε άλλο! Το ότι αποδέχομαι αυτό που μου συμβαίνει χωρίς να αντιδρώ, δεν σημαίνει ότι εξωτερικά δεν κάνω ό,τι πρέπει για να καλυτερέψω μια κατάσταση.
Να θυμάστε: Το καθετί αλλάζει και κάποτε έρχεται το τέλος του. Τα πράγματα δεν εξελίσσονται πάντα όπως τα έχουμε σχεδιάσει. Ο πόνος είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής.
«Γενικά, όταν εισπράττουμε μια δυσάρεστη εντύπωση στη ζωή, ή σχετικά με εμάς τους ίδιους, αντιδρούμε. Η αντίδρασή μας μάς παρασέρνει, μας καταπίνει. Αν δεν ταυτιστούμε με την αντίδρασή μας, έχουμε τη δυνατότητα να μπούμε σε μια ασυνήθιστη εμπειρία. Αντί να βυθιστούμε σε μια κατάσταση αρνητική, αντίδρασης, βιώνουμε μια ορισμένη εσωτερική ελευθερία.
«Αν η αποδοχή είναι γνήσια, έχει τη δύναμη να μας βοηθήσει να δούμε την κατάστασή μας όπως στ’ αλήθεια είναι. Αντίθετα, αν ζούμε μηχανικά είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε το πόσο εσωτερικά διασπασμένοι είμαστε» (Henriette Lannes).
«Το πρώτο και πιο βασικό πράγμα είναι να ζει κανείς λιγότερο μηχανικά, να εξαρτάται όσο λιγότερο γίνεται από οτιδήποτε εξωτερικό. Δεν είναι σωστό για ένα ανθρώπινο πλάσμα να είναι σαν το φτερό στον άνεμο, να πηγαίνει χωρίς σκοπό όπου φυσάει ο αέρας, με όλες τις εντάσεις που συνοδεύουν μια τέτοια ζωή. Ο στόχος μας πρέπει να είναι πώς να είμαστε παρόντες στη ζωή μας και όχι πώς να λύνουμε φανταστικά προβλήματα που μας απομακρύνουν από την πραγματικότητα». (Michel Conge).
«Αντικρίζοντας χωρίς υπεκφυγή την απολυτότητα της πραγματικότητας είναι η ανώτερη μορφή διανοητικής υγείας… Η διαδικασία αυτή προχωράει μέσα από ποικίλα στάδια ξεσκεπάσματος μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να βλέπουμε τον κόσμο ξεκάθαρα και απλά χωρίς να επιβάλουμε τις δικές μας επινοήσεις… Ίσως να υπάρχει μια αίσθηση ότι είμαστε χαμένοι ή ότι έχουμε εκτεθεί, μια αίσθηση τρωτότητας. Όμως αυτό δεν είναι καθόλου απειλή, αλλά ένδειξη ότι το εγώ χάνει την κυριαρχία του στην περιοχή του» (Chogyam Trungpa Rinpoche).
Επιτρέψτε μου να κλείσω με μια ευχή, που μακάρι ο καθένας μας να υιοθετήσει και να προσπαθήσει να κάνει πράξη το 2009: «Θεέ μου δίνε μου τη δύναμη να αποδέχομαι τα πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω, το κουράγιο να αλλάξω τα πράγματα που μπορώ, και τη σοφία να γνωρίζω τη διαφορά».
ΑΒΑΤΟΝ 152