της Aριάδνης Γερούκη
Ζούμε τις προβολές του νου μας. Εδώ και δεκαετίες ζούμε σε μια συλλογική παράνοια, που υποβαθμίζει την ανθρώπινη ζωή σε νούμερα, στατιστικές και ποσοτικοποιήσεις. Ο καπιταλιστικός τρόπος σκέψης δεν αφορά μόνο τις οικονομικές και τις κοινωνικές δομές – αφορά κυρίως τις δομές σκέψης. Καλλιεργήσαμε έναν «πολιτισμό» που προσανατολίζεται στη συσσώρευση, αλλά φέρνει φτώχια. Συσσώρευση πλούτου, συσσώρευση πληροφοριών, συσσώρευση τόκων και χρεών… φτώχια διανοητική, φτώχια πολιτισμική, φτώχια πνευματική… Αναμετρώντας τα παράδοξα της καπιταλιστικής ζωής μας διαπιστώνουμε ότι έχουμε περισσότερες γνώσεις, αλλά λιγότερη υπομονή και ανοχή. Έχουμε πιο φαρδιούς δρόμους στις πόλεις μας, αλλά πιο στενές οπτικές γωνίες στο νου μας. Θέλουμε να ξοδεύουμε περισσότερα, αλλά νιώθουμε ότι έχουμε λιγότερα. Θέλουμε να μπορούμε να αγοράζουμε περισσότερα, αλλά εκτιμούμε λιγότερο αυτά που έχουμε. Έχουμε μεγαλύτερα σπίτια, αλλά μικρότερες οικογένειες. Περισσότερες ανέσεις, αλλά λιγότερο ελεύθερο χρόνο. Περισσότερα διπλώματα, αλλά λιγότερη κοινή λογική. Περισσότερη εκπαίδευση, αλλά λιγότερη κρίση. Περισσότερους ειδικούς, αλλά λιγότερη σοφία. Περισσότερα φάρμακα, αλλά λιγότερη υγεία.
Πίνουμε πολύ, αλλά τραγουδάμε λίγο. Καπνίζουμε πολύ, αλλά μοιραζόμαστε λίγο. Τρώμε πολύ, αλλά γελάμε λίγο. Θυμώνουμε πολύ, αλλά αγκαλιαζόμαστε λίγο. Κοιμόμαστε σε τεράστια στρώματα, αλλά ξυπνάμε κουρασμένοι. Διαβάζουμε ελάχιστα, αλλά νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Κοιτάμε πολύ τηλεόραση και κολλάμε πολύ στο ίντερνετ, αλλά διαλογιζόμαστε λίγο… Έχουμε πολλαπλασιάσει τα αγαθά μας, αλλά έχουμε χάσει τις αξίες μας. Μιλάμε πολύ, αγαπούμε σπάνια και αντιπαθούμε τους άλλους ανθρώπους πολύ εύκολα. Προσπαθούμε να «κερδίσουμε» τη ζωή μας, αλλά όχι να τη ζήσουμε. Έχουμε προσθέσει πολλά χρόνια στη ζωή μας, αλλά όχι πολλή ζωή στα χρόνια μας. Ταξιδεύουμε στο σύμπαν, αλλά δεν μπαίνουμε στον κόπο να χτυπήσουμε την πόρτα του γείτονά μας. Κυριαρχούμε στο εξωτερικό χάος, αλλά δεν συνειδητοποιούμε καν το εσωτερικό μας χάος. Έχουμε λαμπερά και καθαρά σπίτια, αλλά έχουμε βρωμίσει όλο τον πλανήτη. Έχουμε πιο όμορφα ρούχα, αλλά δεν κοιτάμε την εσωτερική μας μόλυνση. Έχουμε κατακτήσει την ατομική ύλη, αλλά όχι τις προκαταλήψεις μας. Αναπαράγουμε περισσότερα κείμενα, αλλά μαθαίνουμε λιγότερο.
Κάνουμε μεγαλύτερα σχέδια, αλλά εκπληρώνουμε λιγότερους στόχους. Κάνουμε πιο μακρινά ταξίδια, αλλά φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε τις φοβίες μας. Έχουμε περισσότερες φωτογραφίες, αλλά λιγότερες παιδικές αναμνήσεις. Έχουμε μάθει να αγχωνόμαστε πολύ, αλλά να χαλαρώνουμε λίγο. Κατασκευάζουμε συνεχώς υπολογιστές και νέα πιο προχωρημένα λογισμικά για να μπορούμε να χειριστούμε περισσότερες πληροφορίες, αλλά ουσιαστικά επικοινωνούμε μεταξύ μας λιγότερο. Ζούμε στην εποχή των μεγάλων κτιρίων και των μικρών ανθρώπων, των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών και των μικρών ηθικών προσωπικοτήτων, των μεγάλων τζίρων και των επιφανειακών ανθρώπινων σχέσεων, των μεγάλων εθνικών χρεών και των μικρών οραμάτων. Έχουμε περισσότερες σεξουαλικές εμπειρίες, αλλά λιγότερες συντροφικές σχέσεις, ωραιότερα σπίτια με περισσότερες διαλυμένες οικογένειες. Ζούμε στην εποχή των αναλώσιμων υλικών μιας χρήσης, των διεφθαρμένων πολιτών και των κοιμισμένων τηλεοπτικών συνειδήσεων. Τρέχουμε πάνω-κάτω κάνοντας μύρια πράγματα, αλλά δεν βρίσκουμε χρόνο να κάνουμε εκείνο που λαχταρά η ψυχή μας. Οι αποθήκες των καταναλωτικών προϊόντων είναι γεμάτες, αλλά η καρδιά μας νιώθει άδεια και διψά όλο και περισσότερο για αναγνώριση.
Δεν λέμε συχνά «σ’ αγαπώ» και όταν το λέμε σπάνια το εννοούμε. Δεν λέμε συχνά «σ’ ευχαριστώ» και όταν το λέμε σπάνια το εννοούμε. Δεν λέμε συχνά «καλημέρα» και όταν την λέμε σπάνια την εννοούμε. Βλέπουμε περισσότερα ελαττώματα στους άλλους, αλλά δεν έχουμε καθόλου αυτεπίγνωση. Ξεχνάμε να απολαύσουμε την παρουσία των άλλων δίπλα μας, αλλά απελπιζόμαστε όταν μας εγκαταλείπουν. Δεν παίρνουμε το χρόνο να μοιραστούμε με τους αγαπημένους μας τις μύχιες σκέψεις μας, αλλά παραπονιόμαστε ότι νιώθουμε μοναξιά. Δεν αφιερώνουμε χρόνο στην αγάπη, αλλά τρώμε πολύ παγωτό σοκολάτα… Ξεχνάμε ότι η ζωή μας δεν μετριέται με τους αριθμούς των τραπεζικών λογαριασμών, των μισθών και των συντάξεών μας, ούτε καν με τον αριθμό των χρόνων που ζήσαμε και των αναπνοών που πήραμε. Μετριέται με τις στιγμές εκείνες που μας έχουν κόψει την ανάσα…
ΥΓ: Αφιερωμένο στον ξάδερφό μου ηθοποιό και τραγουδιστή Κώστα Ζαχαράκη, που έφυγε έχοντας ζήσει τη ζωή του με ευγένεια και κάλλος ψυχής…
Το κείμενο “Περισσότερα ή Λιγότερα;” πρωτοδημοσιεύτηκε στο ΑΒΑΤΟΝ Νο 111.
{socialsharebuttons}
