Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην εκπαίδευση είναι τα ιδεώδη. Τα ιδεώδη και οι ιδεαλιστές στην εκπαίδευση στέκονται εμπόδιο στην κατανόηση της παρούσας κρίσης. Πρόκειται για ένα τεράστιο πρόβλημα, που δεν μπορεί να λυθεί έτσι απλά, πάνω στο οποίο βασίζεται όλη η δομή μας: έχουμε ορισμένα ιδανικά και σύμφωνα με αυτά εκπαιδεύουμε τα παιδιά.
Γιατί είναι πρόβλημα; Διότι η σωστή εκπαίδευση έχει να κάνει με την κατανόηση του παιδιού όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι.
Αν θέλω να κατανοήσω ένα παιδί, δεν πρέπει να έχω ένα ιδεώδες του τι θα έπρεπε το παιδί να είναι. Για να το κατανοήσω, πρέπει να το μελετήσω ως έχει. Τοποθετώντας το στο πλαίσιο ενός ιδεώδους σημαίνει απλά ότι το εξαναγκάζω να ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο μοντέλο, είτε του ταιριάζει είτε όχι.
Το αποτέλεσμα είναι πως το παιδί έρχεται πάντα σε αντίθεση με το ιδανικό, ή, διαφορετικά, συμβιβάζεται τόσο πολύ με το ιδανικό που παύει να είναι ένα ανθρώπινο ον και δρα ως αυτόματο δίχως νοημοσύνη.
Αν εσύ ως γονιός πραγματικά θέλεις να κατανοήσεις το παιδί σου, θα το κοιτάξεις μέσα από το φίλτρο κάποιου ιδεώδους; Ή απλά θα το μελετήσεις επειδή στην καρδιά σου υπάρχει αγάπη; Το παρατηρείς, βλέπεις τις διαθέσεις του, την ιδιοσυγκρασία του. Επειδή το αγαπάς, γι’ αυτό το μελετάς.
Μόνο όταν δεν έχεις αγάπη έχεις κάποιο ιδεώδες. Παρατήρησε τον εαυτό σου και θα το προσέξεις αυτό. Όταν δεν υπάρχει αγάπη, έχεις τεράστια παραδείγματα και ιδεώδη, μέσα από τα οποία υποχρεώνεις, εξαναγκάζεις το παιδί. Αλλά όταν έχεις αγάπη, το μελετάς, το παρατηρείς και του δίνεις την ελευθερία να είναι αυτό που είναι. Καθοδηγείς το παιδί, το βοηθάς, όχι προς το ιδεώδες, όχι σύμφωνα με μια ορισμένη γραμμή δράσης, αλλά για να το φέρεις στο σημείο να είναι αυτό που είναι.
Άλλωστε, η λειτουργία της εκπαίδευσης είναι να δημιουργήσει ένα ολοκληρωμένο άτομο το οποίο να είναι ικανό να αντιμετωπίζει τη ζωή με νοημοσύνη, όχι σαν τεχνικός ή σαν ιδεαλιστής.
Αλλά το άτομο δεν μπορεί να ολοκληρωθεί αν απλά ακολουθεί ένα ιδεαλιστικό μοντέλο δράσης. Προφανώς, οι καθηγητές που γίνονται ιδεαλιστές είναι άχρηστοι. Αν τους παρατηρήσετε, θα δείτε πως είναι ανίκανοι να αγαπήσουν: έχουν σκληρή καρδιά και ξερό μυαλό…
Πιθανώς όσα λέω να είναι αντίθετα με αυτά που πιστεύετε. Θα πρέπει να το ξανασκεφτείτε, γιατί δεν είναι απλά ένα θέμα αποδοχής ή απόρριψης. Πρέπει κανείς να το προσεγγίσει πολύ, πολύ προσεκτικά.
Ύστερα από όλα αυτά, πιθανόν κάποιος να ρωτούσε: Πώς θα ήταν ένας τέλειος δάσκαλος;
Ο τέλειος δάσκαλος, σίγουρα, είναι αυτός που δε ζητά τίποτα για τον εαυτό του, δεν παρασύρεται από την πολιτική, την εξουσία, τις θέσεις. Δεν ζητά τίποτα για τον εαυτό του επειδή εσωτερικά, είναι πλούσιος. Η σοφία του δε βρίσκεται στα βιβλία, η σοφία του βρίσκεται στο να βιώνει, και το να βιώνεις δεν είναι δυνατό αν επιδιώκεις ένα αποτέλεσμα.
Η εμπειρία, το βίωμα, δεν είναι εφικτό για κάποιον που πιστεύει ότι το αποτέλεσμα είναι πιο σημαντικό από το μέσο. Που θέλει να επιδεικνύει πόσοι μαθητές του πέρασαν λαμπρά τις εξετάσεις, που εξελίχθηκαν σε πρωτοκλασάτοι πτυχιούχοι, μεταπτυχιακοί κοκ.
Προφανώς, καθώς οι περισσότεροι από εμάς επιδιώκουν ένα αποτέλεσμα, ελάχιστα σκεφτόμαστε τα μέσα που χρησιμοποιούμε, άρα ποτέ δεν θα μπορέσουμε να γίνουμε τέλειοι δάσκαλοι.
Ένας τέλειος δάσκαλος πρέπει να είναι πέρα και πάνω από τον έλεγχο της κοινωνίας. Πρέπει να διδάσκει και όχι να του λένε τι να διδάξει, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να μην έχει κάποια θέση στην κοινωνία. Και αυτό γιατί από τη στιγμή που έχει κάποια κοινωνική θέση αυτόματα γίνεται μέρος της κοινωνίας. Και καθώς η κοινωνία μόνιμα αποσυντίθεται, ένας δάσκαλος που είναι μέρος της κοινωνίας ποτέ δεν μπορεί να είναι ο τέλειος δάσκαλος.
Πρέπει να είναι εκτός κοινωνίας, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να ζητάει τίποτε για τον εαυτό του. Η κοινωνία βέβαια πρέπει να είναι τόσο φωτισμένη που να ικανοποιεί τις ανάγκες του. Όμως δεν θέλουμε μια τέτοια φωτισμένη κοινωνία, ούτε τέτοιους δασκάλους. Αν είχαμε τέτοιους δασκάλους, τότε η σημερινή κοινωνία θα κινδύνευε.
Η θρησκεία δεν (θα έπρεπε να) είναι οργανωμένη πίστη αλλά η αναζήτηση της αλήθειας, που σημαίνει ότι δεν ανήκει σε καμιά χώρα, σε καμιά οργανωμένη πίστη και δεν κατοικοεδρεύει σε κανένα ναό, εκκλησία ή τζαμί. Δίχως την αναζήτηση της αλήθειας καμιά κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει για πολύ. Από την άλλη όσο υπάρχει, είναι προγραμμένο ότι θα φέρει την καταστροφή.
Σίγουρα, ο δάσκαλος δεν είναι απλά και μόνο κάποιος που μεταδίδει πληροφορίες, αλλά αυτός που υποδεικνύει το δρόμο προς τη σοφία. Η αλήθεια είναι πολύ πιο σημαντική από το δάσκαλο.
Έτσι, εσύ που είσαι ο αναζητητής της αλήθειας πρέπει να είσαι και δάσκαλος και μαθητής. Με άλλα λόγια, πρέπει να είσαι ο τέλειος δάσκαλος προκειμένου να συμβάλεις στη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας. Και για να κάνεις τον τέλειο δάσκαλο να υπάρξει, πρέπει να κατανοήσεις τον εαυτό σου.
Η σοφία ξεκινά με την αυτογνωσία. Δίχως αυτογνωσία, η απλή πληροφορία οδηγεί στην καταστροφή. Δίχως την αυτογνωσία, το αεροπλάνο γίνεται το πιο καταστροφικό εργαλείο στη ζωή, αλλά με την αυτογνωσία είναι ένα μέσο που βοηθάει τον άνθρωπο.
Έτσι ο δάσκαλος πρέπει να είναι κάποιος που δεν είναι πιασμένος στα δίχτυα της κοινωνίας, που δεν παίζει παιχνίδια πολιτικής εξουσίας ούτε αναζητά θέσεις και κύρος. Έχει ανακαλύψει αυτό που είναι αιώνιο μέσα του, και κατά συνέπεια είναι ικανός να μεταδώσει αυτή τη γνώση που θα βοηθήσει κάποιον άλλον να ανακαλύψει τα δικά του μέσα για τη φώτιση.
{socialsharebuttons}
