Το κείμενο που ακολουθεί είναι η καταγραφή μιας ομιλίας του Τζίντου Κρισναμούρτι, στο πλαίσιο μιας συνάντησης ανάμεσα στον ίδιο και σε δασκάλους και εκπαιδευτικούς. Η συνάντηση έλαβε χώρα στη Βομβάη της Ινδίας, στις 13 Μαρτίου του 1948 και την παρακολούθησε πλήθος κόσμου.
Έχει μεγάλο ενδιαφέρον πως παρότι έχουν περάσει από τότε 60 περίπου χρόνια, αυτά που λέει ο Κρισναμούρτι είναι κάτι παραπάνω από επίκαιρα σήμερα, παραμένοντας ισχυρό ζητούμενο.
Ο Κρισναμούρτι (1895-1986) υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους φιλόσοφους και πνευματικούς δασκάλους του 20ού αιώνα. Η σκέψη του επηρέασε και συνεχίζει να επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ πολλά από τα βιβλία του κυκλοφορούν και στα ελληνικά.
ΑΒΑΤΟΝ
Σε ολόκληρο τον κόσμο, γίνεται ολοένα και πιο εμφανές πως ο δάσκαλος χρειάζεται εκπαίδευση. Το ζήτημα δεν είναι η εκπαίδευση του παιδιού, αλλά του εκπαιδευτή, γιατί τη χρειάζεται περισσότερο από το μαθητή. Άλλωστε, ο μαθητής είναι σαν ένα τρυφερό βλαστάρι που χρειάζεται καθοδήγηση, βοήθεια. Αλλά αν ο δάσκαλος, ο καθηγητής είναι ανίκανος, στενόμυαλος και άλλα τέτοια, φυσικό είναι πως το αποτέλεσμα της δουλειάς του θα είναι όπως και ο ίδιος.
Συνεπώς, το σημαντικό δεν είναι τόσο η τεχνική του τι να διδάξει κανείς, όσο η νοημοσύνη, το επίπεδο του ίδιου του εκπαιδευτή.
Σε ολόκληρο τον κόσμο, η εκπαίδευση έχει αποτύχει, επειδή παρήγαγε δυο από τους μεγαλύτερους και πιο καταστρεπτικούς πολέμους της ιστορίας. Εφόσον απέτυχε, το να υποκατασταθεί απλά και μόνο ένα σύστημα με ένα άλλο μου φαίνεται μάταιο. Αλλά αν υπάρχει μια πιθανότητα να αλλάξουμε τη σκέψη, το συναίσθημα, τη στάση του δασκάλου, τότε ίσως να μπορέσει να υπάρξει μια νέα κουλτούρα, ένας νέος πολιτισμός.
Εν μέσω όλου αυτού του χάους, της δυστυχίας, της σύγχισης και της αντιπαλότητας, σίγουρα η ευθύνη του δασκάλου –είτε αυτός είναι κυβερνητικός υπάλληλος, πολιτικός, θρησκευτικός ηγέτης ή δάσκαλος ενός σχολείου– είναι εξαιρετικά μεγάλη.
Έτσι, το πρόβλημά μας δεν είναι τόσο το παιδί, όσο ο δάσκαλος. Και το να εκπαιδεύσεις τον δάσκαλο είναι πολύ πιο δύσκολο από το να εκπαιδεύσεις το παιδί, επειδή ο δάσκαλος είναι ήδη διαμορφωμένος. Λειτουργεί σε μια ρουτίνα, επειδή δεν τον ενδιαφέρει πραγματικά η διαδικασία της σκέψης, η καλλιέργεια της νοημοσύνης.
Μεταδίδει απλά πληροφορίες, και ένας άνθρωπος που απλά μεταδίδει πληροφορίες όταν ο κόσμος γύρω του βρίσκεται σε αναβρασμό σίγουρα δεν είναι δάσκαλος. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως η εκπαίδευση είναι απλά ένας τρόπος για να βγάζει κάποιος το ψωμί του. Το να το θεωρεί κανείς την εκπαίδευση με αυτό τον τρόπο, το να εκμεταλλεύεται τα παιδιά για το συμφέρον του, μου φαίνεται εξαιρετικά αντίθετο με τον πραγματικό σκοπό της εκπαίδευσης.
Μπορείς να προσφέρεις το κατάλληλο περιβάλλον, τα απαραίτητα εργαλεία, και όλα τα υπόλοιπα, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ο ίδιος ο εκπαιδευτής να βρει τι σημαίνει ύπαρξη: Γιατί ζούμε, γιατί αγωνιζόμαστε, γιατί μορφωνόμαστε, γιατί υπάρχουν πόλεμοι, γιατί υπάρχει διαμάχη ανάμεσα στους ανθρώπους; Η μελέτη όλου αυτού του προβλήματος, με περίσκεψη, είναι σίγουρα το έργο ενός πραγματικού δασκάλου.
Ο δάσκαλος που δεν απαιτεί τίποτα για τον εαυτό του, που δεν χρησιμοποιεί τη διδασκαλία ως μέσο για να αποκτήσει κοινωνική θέση, εξουσία ή κύρος, ο δάσκαλος που πραγματικά διδάσκει –όχι για κέρδος, όχι ακολουθώντας μια συγκεκριμένη γραμμή, αλλά που αφυπνίζει τη νοημοσύνη του παιδιού επειδή καλλιεργεί τη νοημοσύνη στον εαυτό του– ένας τέτοιος δάσκαλος έχει πρωτεύουσα θέση σε έναν πολιτισμό.
Άλλωστε, όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί βασίστηκαν στους δασκάλους και όχι σε μηχανικούς και τεχνικούς. Οι μηχανικοί και οι τεχνικοί είναι απολύτως απαραίτητοι, αλλά αυτοί που αφυπνίζουν τη δεοντολογική και ηθική νοημοσύνη είναι εμφανώς πρωτεύουσας σημασίας.
Και μπορούν να έχουν ηθική ακεραιότητα, να είναι ελεύθεροι από την επιθυμία για εξουσία, θέση, κύρος, μόνο όταν δεν ζητούν τίποτα για τον εαυτό τους, όταν είναι πέρα και πάνω από την κοινωνία, όταν δεν είναι υπό τον έλεγχο των κυβερνήσεων και όταν είναι ελεύθεροι από τον καταναγκασμό της κοινωνικής δράσης, η οποία είναι πάντα δράση σύμφωνα με κάποιο μοντέλο, σχέδιο.
Ο δάσκαλος πρέπει να λειτουργεί πέρα από τα όρια της κοινωνίας και τις απαιτήσεις της, έτσι ώστε να είναι ικανός να δημιουργήσει μια νέα κουλτούρα, μια νέα δομή, ένα νέο πολιτισμό.
Αλλά επί του παρόντος αυτό που μόνο μας ενδιαφέρει είναι η τεχνική του πώς να εκπαιδεύσουμε ένα αγόρι ή ένα κορίτσι, δίχως να καλλιεργούμε τη νοημοσύνη του δασκάλου – πράγμα που μου φαίνεται ολότελα μάταιο.
Στην παρούσα ηθική και κοινωνική κρίση που βιώνει ο πολιτισμός μας, ο ρόλος της εκπαίδευσης θα έπρεπε να είναι η δημιουργία νέων αξιών. Αντί αυτού η εκπαίδευση προσπαθεί να εμφυτεύσει τις υπάρχουσες αξίες στο νου του μαθητή, οι οποίες απλά τον προγραμματίζουν δίχως να αφυπνίζουν τη νοημοσύνη του.
Αλλά όταν ο ίδιος ο εκπαιδευτής δεν βλέπει τα αίτια του τωρινού χάους, πώς είναι δυνατόν να δημιουργήσει νέες αξίες, να αφυπνίσει τη νοημοσύνη; Πώς μπορεί να εμποδίσει τη νέα γενεά από το να ακολουθήσει τα ίδια βήματα με αποτέλεσμα ακόμη περισσότερες καταστροφές;
Είναι λοιπόν εμφανές, πως το σημαντικό για τον εκπαιδευτή δεν είναι απλά και μόνο να εμφυτέψει ιδεώδη και να μεταφέρει πληροφορίες στα παιδιά, αλλά να αφιερώσει όλη του τη σκέψη, να στρέψει όλο του το ενδιαφέρον στο πώς θα καταφέρει να δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον, την κατάλληλη ατμόσφαιρα, έτσι ώστε όταν το παιδί ωριμάσει να είναι ικανό να αντιμετωπίζει κάθε ανθρώπινο πρόβλημα που θα συναντάει.
Υπό αυτή την οπτική, η εκπαίδευση συνδέεται στενά με τη σημερινή παγκόσμια κρίση. Όλο και περισσότεροι δάσκαλοι αλλά και απλοί άνθρωποι, τουλάχιστον στην Ευρώπη και την Αμερική, αντιλαμβάνονται τώρα πως η κρίση είναι το αποτέλεσμα της λάθος εκπαίδευσης.
Η εκπαίδευση μπορεί να μεταμορφωθεί, να αλλάξει, μόνο εκπαιδεύοντας τον εκπαιδευτή, και όχι απλά δημιουργώντας ένα νέο μοντέλο, ένα νέο σύστημα δράσης.
