Ο Σαμποτέρ είναι ο καθρέφτης που αντανακλά το φόβο να αναλάβω την ευθύνη για τον εαυτό μου και για όσα δημιουργώ. Αν καταφέρω να τον κάνω σύμμαχό μου με πράξεις θάρρους και ακολουθώντας τη διαίσθησή μου, τότε θα με υπηρετεί λειτουργώντας ως ένστικτο το οποίο θα με παροτρύνει να ενεργώ βασιζόμενη στα προαισθήματά μου και όχι στη λογική σκέψη.
Μαθαίνοντας να ακούω τη φωνή του δεν επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη, αποφεύγοντας έτσι προβλήματα και εξαντλητικές μάχες. Μπροστά μου ανοίγεται ορθάνοιχτος ο δρόμος της πνευματικής ωριμότητας, τον οποίο όμως πρέπει να διαβώ μονάχη.
Το θεϊκό δυναμικό μου, για να εκδηλωθεί σε όλο του το μεγαλείο, προϋποθέτει καταρχάς αυτογνωσία, και τον εαυτό μου τον γνωρίζω όταν έρχομαι σε άμεση αντιπαράθεση μαζί του. Δεν θέλω να ολοκληρωθώ, αν αυτό σημαίνει ότι θα είμαι μόνη. Δεν θέλω τη φώτιση, αν για να την πετύχω πρέπει να ζω σαν ασκητής.
Έτσι, βαθιά μέσα στο ασυνείδητό μου, δίνω ενέργεια στον Σαμποτέρ, σε εκείνη την πλευρά του εαυτού μου που συντηρεί το πρότυπο της σκιάς και τροφοδοτεί τον κατακερματισμό μου. Φοβάμαι να δυναμώσω επειδή τότε δεν θα μπορώ να ισχυριστώ ότι δεν είμαι υπεύθυνη για τις πράξεις μου. Για να αναλάβω προσωπική ευθύνη για την ποιότητα όχι μοναχά των πράξεών μου αλλά και της νοοτροπίας μου, χρειάζεται ισόβια πειθαρχία.
Τα αρχέτυπα της επιβίωσης μπορεί σε επιφανειακό επίπεδο να υπονομεύουν την πρόοδό μας, αν τα παρατηρήσουμε όμως πιο προσεκτικά, θα διαπιστώσουμε ότι στην πραγματικότητα μας προσκαλούν να πραγματώσουμε το δυναμικό μας. Η ελευθερία, άλλωστε, είναι μεγάλη ευθύνη και απαιτεί συνεχή και κοπιαστική εσωτερική εργασία αλλά και πειθαρχία.
Κάτι άλλο που παρατήρησα είναι ότι τα τέσσερα βασικά αρχέτυπα, καμιά φορά μπερδεύονται μεταξύ τους, ή συνεργάζονται, δυσκολεύοντας έτσι το έργο εντοπισμού τους. Στο παράδειγμα με τις ελιές, η φωνή του Σαμποτέρ ήταν παιδική, και τότε με την πληρωμή που καθυστερούσε ίσως να δανείστηκε τη μορφή της Πόρνης – ή μήπως του Θύματος;
Στην πορεία της ζωής καθένας μας διαμορφώνει πολλαπλές προσωπικότητες, πολλαπλά συμβόλαια με «εαυτούς» που ουσιαστικός τους ρόλος είναι να μας βοηθήσουν να αναπτυχθούμε.
Υιοθετούμε ρόλους για να ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις της ζωής. Τις περισσότερες φορές αυτό δεν γίνεται συνειδητά, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή που η επίγνωση μάς χτυπά την πόρτα (αργά ή γρήγορα, η στιγμή αυτή πάντα έρχεται) ο πολύπλοκος εαυτός μας εκπλήσσει, μας σαστίζει. Τότε έχει έρθει η ώρα για να ασχοληθούμε με πλήρη συνείδηση με την αυτοπαρατήρηση.
Όταν παρατηρώ ποια πλευρά μου εκδηλώνεται μια δεδομένη στιγμή, αρχίζω σιγά-σιγά και με γνωρίζω πραγματικά. Και αν κάτι πάνω μου με δυσαρεστεί, αντί να το πνίγω, αντί να αποστρέφω το βλέμμα, να το αγνοώ, να το καταδικάζω, να προσπαθώ μάταια πολλές φορές να το αλλάξω, ανοίγω τα χέρια μου και το αγκαλιάζω. Τότε, αυτό νιώθοντας ότι επιτέλους δικαιώνεται, μου μιλά. Παύει να νιώθει ότι απειλείται και αρχίζει να συνεργάζεται, και τελικά από σκιά μετατρέπεται σε δάσκαλο.
Με αυτό τον τρόπο, αρχίζω να γνωρίζω ποια είμαι και εντέλει απελευθερώνομαι από τον ίδιο μου τον εαυτό. Οι καταναγκαστικές δεσμεύσεις, οι περιορισμοί δεν είναι άραγε πλάσματα του νου; Και ο νους δεν είναι κομμάτι μου;
Στο συναρπαστικό αυτό ταξίδι της αυτογνωσίας, γνωρίζω αυτό που εγώ η ίδια, με τη συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων γύρω μου, αγαπητών και μη, δημιούργησα – έστω και ασυνείδητα: Εμένα. Και ίσως τώρα πάρω αυτό το εμένα και φτιάξω μια βελτιωμένη του εκδοχή, ένα νέο εαυτό, πιο άρτιο και ίσως πολύ πιο ευτυχισμένο. Στο χέρι μου είναι άλλωστε – όπως και τόσα άλλα!
WHO IS WHO
Η Άλκηστη Κελεσίδη είναι ζωγράφος, γλύπτρια και μεταφράστρια. Εργάζεται επίσης ως εμψυχώτρια σε εικαστικά εργαστήρια, χρησιμοποιώντας τεχνικές της art therapy.
{socialsharebuttons}
