Το συμπέρασμα που βγάζουμε, τελικά, είναι ότι όλες οι εμπειρίες του πνεύματός μας δεν υπάρχουν πραγματικά, όπως συμβαίνει με ένα υλικό αντικείμενο. Έχοντας συνειδητοποιήσει το γεγονός αυτό, μπορούμε να χαλαρώσουμε σε σχέση με όσα συμβαίνουν μέσα μας, ώστε να αποδεσμευτούμε από την κατάσταση της συνεχούς αναστάτωσης και του φόβου.
Κάτι τέτοιο μπορεί θεωρητικά να ακούγεται αρκετά εύκολο. Στην πράξη όμως, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Δεν είναι εύκολο να αφήνουμε τις ιδέες και τις σκέψεις μας να περνούν απλά από μπροστά μας χωρίς να απασχολούν την προσοχή μας και να ελκύουν το ενδιαφέρον μας προς το μέρος τους.
Συνήθως, αντιδρούμε προσπαθώντας να καταπιέσουμε ή να εξαλείψουμε τις ενοχλητικές ιδέες και σκέψεις, πιστεύοντας ότι έτσι θα απαλλαγούμε από τη δυσαρέσκεια που προκαλούν μέσα μας και ότι θα βρούμε, τελικά, την ποθητή γαλήνη.
Δυστυχώς όμως, δεν καταφέρνουμε τίποτα με αυτόν τον τρόπο. Επανειλημμένα έχουμε προσπαθήσει, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να νιώθουμε περισσότερη σύγχυση και αναστάτωση, όταν βλέπουμε ότι οι προσπάθειές μας έχουν αποτύχει. Αυτό βέβαια πονάει, γιατί θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε «πετυχημένοι άνθρωποι», ελεύθεροι, με πλήρη έλεγχο του εαυτού μας και σωστή κατανόηση του κόσμου και της ζωής. Κάθε άλλο βέβαια…
Έτσι, αντί να νιώθουμε καλύτερα, μεγαλώνουμε άθελά μας την ανασφάλεια και την αναστάτωση, συχνά, μάλιστα, αρχίζουμε να φοβόμαστε τους ίδιους μας τους εαυτούς. Δεν έχουμε ποτέ πραγματικά αποδεχτεί τον εαυτό μας όπως στ’ αλήθεια είναι: με όλες τις ατέλειες, τα μειονεκτήματα και τις ιδιορρυθμίες του. Δεν θέλουμε ποτέ να παραδεχτούμε ότι είμαστε λάθος και ότι, στην πραγματικότητα, τα προβλήματα και οι συγκρούσεις δεν βρίσκονται έξω από εμάς, αλλά μέσα σε μας τους ίδιους.
Βλέποντας έτσι τα πράγματα, συμβάλλουμε στο να ενισχύεται η σύγχυση σχετικά με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τον εαυτό μας. Από παντού προβάλλουν απειλές, ο φόβος και η ανησυχία διογκώνονται μέρα με τη μέρα. Δεν αρκεί να γνωρίζουμε θεωρητικά τι συμβαίνει. Πρέπει να αρχίσουμε να δουλεύουμε με τον εαυτό μας με σοβαρότητα και σε βάθος χρόνου και όχι επιφανειακά, προσποιούμενοι ότι κάτι κάνουμε.
Τη στιγμή του φόβου, οι απλές θεωρητικές γνώσεις δεν χρησιμεύουν σε τίποτε. Εκείνο που θα μας βοηθήσει είναι η βαθιά συνειδητοποίηση ότι ο φόβος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ανησυχίες που προβάλλουν από την προσκόλλησή μας και ότι αυτή η προσκόλληση, στην πραγματικότητα, είναι μια κίνηση σύγχυσης του ίδιου μας του νου, η οποία αποδυναμώνεται μόλις αποδεσμευτούμε από αυτήν.
Μπορούμε, επίσης, να χρησιμοποιήσουμε το φόβο για να μας κατευθύνει ως προς την τελική απελευθέρωση από τη δυστυχία και την απόκτηση της τέλειας ευτυχίας ή «φώτισης». Αν σκεφτούμε, για παράδειγμα, καλά τι έχουμε κάνει σε αυτή τη ζωή σε βάρος άλλων ανθρώπων, τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι όλα αυτά θα ωριμάσουν κάποτε και θα απαιτήσουν από εμάς να πληρώσουμε το τίμημά τους.
Μελετώντας προσεχτικά το Νόμο της Αιτίας και του Αποτελέσματος (κάρμα) έτσι όπως αυτός εφαρμόζεται σε μας τους ίδιους, μπορεί να αποκτήσουμε τη δυνατότητα να καθαρίσουμε το αρνητικό μας κάρμα και να συσσωρεύσουμε θετικές πράξεις, ξέροντας ότι αυτές θα παράγουν αντίστοιχα θετικές εμπειρίες και θα συνεισφέρουν στην πραγμάτωση μια τέλειας ευτυχίας στο μέλλον.
Ο φόβος μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν καταλύτης που θα μας βοηθήσει να αναπτυχθούμε πνευματικά και, τελικά, να φτάσουμε στην αφοβία. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν μόνον εάν μάθουμε σωστά τους τρόπους και τις μεθόδους με τη σωστή καθοδήγηση των κατάλληλων δασκάλων.
WHO IS WHO
Ο ΛΑΜΑ ΛΟΥΙΤΖΙ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ είναι επίσημα αναγνωρισμένος πνευματικός δάσκαλος του Βουδισμού, της θιβετανικής παράδοσης Καγκυούπα.
{socialsharebuttons}
