του Παναγιώτη Λιβιεράτου
Αστρολογική εμμονή ή πνευματική προτροπή; Ευκαιρία στείρας τελετουργίας ή εσώτερη αναζήτηση;
Σε κάθε σχεδόν πνευματικό οργανισμό, οι 4 «τροπές» του έτους έχουν περίοπτη θέση. Σε άλλους οργανισμούς έχουν απλά μία συμβολική θέση την οποία απλά τηρούν τα μέλη από συνήθεια, σε άλλους όμως, πιο λίγους, τα δύο Ηλιοστάσια και οι δύο Ισημερίες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του ενδιαφέροντός τους και είναι ευκαιρίες για συγκεκριμένο διαλογισμό, για προτροπή εσωτερικής μεταμόρφωσης, για ενδοσκόπηση και ευκαιρία για μία ακόμη πνευματική ώθηση.
Παρόλο ότι οι 4 αυτοί χρονικοί σταθμοί είναι άμεσα συνδεδεμένοι με θρησκευτικά γεγονότα (γέννηση του Ιησού και όχι μόνο κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, Σταύρωσή Του και Ανάστασή Του κοντά στην Εαρινή Ισημερία και πολλά άλλα) οι περισσότερες θρησκείες είναι επίσημα αμέτοχες. Έχουν αφήσει να εννοηθεί με ανεπίσημες ή ημιεπίσημες δηλώσεις τους ότι πρόκειται απλά για παγανιστικές εορτές, υπονοώντας ότι πρόκειται για κάτι που δεν αφορά άμεσα την πνευματική πορεία του ανθρώπου.
Λίγοι, ίσως γνωρίζουν ότι γύρω από την ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου, εκτός από τη γέννηση του Ιησού, σχεδόν όλοι οι λαοί γιορτάζουν την γέννηση κάποιου θεϊκού προσώπου, ενός Ηλιακού Θεού. Στην Αίγυπτο εορταζόταν η γέννηση του Ώρου και πιστευόταν ότι και ο πατέρας του Όσιρις, γεννήθηκε περίπου την ίδια περίοδο. Στο προκολομβιανό Μεξικό ο Θεός QUETZALCOATH, και ο Ατζέκος HUITZILOPOCHTLI. Στην Αρχαία Ελλάδα ο Θεός Βάκχος. Ο Θεός FREYR επίσης, στους λαούς του Βορρά. Ο ZARATUSTRA στο Αζερμπαϊτζάν. Ο Βούδας στην Ανατολή, ο Κρίσνα στην Ινδία, ο Scing shin στην Κίνα. Ο Μίθρας στην Περσία, ο TAMMUZ στην Βαβυλωνία, μοναδικός υιός της Θεάς IΗSTAR, που απεικονιζόταν με το θείο βρέφος στα χέρια και δώδεκα αστέρες γύρω-γύρω.
Αυτός ο Θεός ή Θείος Άνθρωπος, που θα γεννηθεί κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, θα πεθάνει και θα αναστηθεί κατά την Εαρινή Ισημερία, σημείο του προσανατολισμού της Μεγάλης Πυραμίδας, κατά την στιγμή της κατασκευής της. Η Μεγάλη Πυραμίδα είναι ακριβώς προσανατολισμένη προς την Εαρινή Ισημερία, διότι συμβολίζει την έναρξη, την εκκίνηση, την γέννηση, συνδεόμενη αστρολογικά με το σημείο του Κριού, το οποίο ακριβώς συμβολίζει την εκκίνηση, το ορμέμφυτο.
Τι ακριβώς, όμως, συμβαίνει αστρολογικά στις τέσσερις αυτές ημερομηνίες; Κατά το χειμερινό Ηλιοστάσιο έχουμε την μικρότερη ημέρα του χρόνου. Ακριβώς μετά από αυτό, το φως ξεκινά την ανοδική του πορεία (γέννηση ενός Θεού) το οποίο φως θα φτάσει στο ανώτερό του σημείο με την μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου κατά το Θερινό Ηλιοστάσιο, απ’ όπου θα αρχίσει την νέα κάθοδό του για να φτάσει και πάλι στην μικρότερη ημέρα κατά το επόμενο Χειμερινό.
Η πορεία αυτή του φωτός θα συναντήσει άλλους δύο ενδιάμεσους σταθμούς, κατά την Εαρινή και κατά την Φθινοπωρινή Ισημερία. Σε αυτούς τους ενδιάμεσους σταθμούς η ημέρα και η νύχτα έχουν ίση διάρκεια (ιση-μερία). Ανάμεσα σε αυτήν την ισορροπία/ισημερία είναι που ο Άνθρωπος πρέπει να βρει τη δική του ισορροπία και επίσης το δρόμο που θα τον οδηγήσει στο Φως. Αυτή η πορεία του φωτός αντιπροσωπεύει την κοσμική επαναγέννηση κατά την οποία ο Ήλιος και το φως έχουν συγγενή συμπεριφορά με το θάνατο και την επαναγέννηση του ανθρώπου. Ξεκινάει έτσι, η πνευματική επαναγέννηση του ανθρώπου, ο οποίος καλείται να ξεπεράσει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, κατά την νύχτα του χειμερινού ηλιοστασίου, όταν θα είναι δυνατόν να εισέλθει στην deva-yana, ή δρόμο των Θεών, κατά την Ινδική παράδοση, κατά την οποία ο άνθρωπος, ανερχόμενος το δρόμο των Θεών, αναστηλώνει μέσα του τον αρχέτυπο Αδάμ.
