Αμαρτία και Αγιότητα. Δυο λέξεις, δυο έννοιες που σχεδόν απουσιάζουν παντελώς από το λεξιλόγιο των σύγχρονων ανθρώπων. Στην αντίληψη των περισσότερων απηχούν παλιές εποχές, αναχρονιστικές, και το να συζητάει κανείς σήμερα για την αμαρτία και την αγιότητα, εάν δεν ανήκει σε κάποια θρησκευτική οργάνωση, είναι το λιγότερο ντεμοντέ. Είναι όμως πραγματικά έτσι;
Θυμός, φθόνος, αλαζονεία, εγωισμός, απληστία, λαιμαργία, ματαιοδοξία… Απουσιάζουν άραγε από την καθημερινότητά μας; Κάθε άλλο! Καλοσύνη, συγχώρεση, δικαιοσύνη, προσαρμοστικότητα, κατανόηση, φιλαλληλία, αγάπη, αυτάρκεια, δεκτικότητα, ευθύτητα, πραότητα… Ποιος δεν θα ήθελε να συναντάει ανθρώπους με αυτές τις ποιότητες, αλλά και ο ίδιος να ενσωματώνει μερικές από αυτές;
Με άλλα λόγια, μπορεί να εξοβελίσαμε από το μοντέρνο λεξιλόγιό μας τις λέξεις αμαρτία και αγιοσύνη, αλλά ως περιεχόμενο, ως ιδιότητες και ποιότητες, είναι συνεχώς παρούσες στη ζωή μας, η πρώτη ως μια αδήριτη και σκληρή πραγματικότητα, η δεύτερη ως κάτι που θα θέλαμε πολύ να υπάρχει στους εαυτούς μας και στον κόσμο, ιδιαίτερα όταν βλέπουμε τις καταστροφικές συνέπειες της συντριπτικής επικράτησης της αμαρτίας, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, και τη σπάνια εκδήλωση της αγιότητας στις μέρες μας.
Ανεξάρτητα από το επίπεδο της εξέλιξης που μπορούμε εμείς οι άνθρωποι να φτάσουμε, όσο και αν αναπτυχθούν οι μορφές ευαισθησίας μας, ο νους και τα συναισθήματά μας, είναι μάλλον βέβαιο ότι πότε δεν θα κατορθώσουμε να φτάσουμε στην απόλυτη και ολοκληρωτική γνώση της Πραγματικότητας.
Κι αυτό γιατί, στον βαθμό που αναγνωρίζουμε την ύπαρξή μας ως ένα από τα πλάσματα της Γης, πάντα θα παραμένει ένα πολύ μεγάλο μέρος της Πραγματικότητας αθέατο, αόρατο στα μάτια μας.
Ωστόσο, για κάποιο παράξενο λόγο, η ελπίδα ότι μια μέρα θα κατορθώσουμε να διεισδύσουμε στο τεράστιο Αόρατο που μας αγκαλιάζει και θα καταφέρουμε να κατανοήσουμε κάθε όψη της λειτουργίας του κόσμου, δεν σβήνει. Αντίθετα, φαίνεται να δυναμώνει όλο και περισσότερο, καθώς το Αόρατο δεν είναι μόνο «εκεί έξω», αλλά και μέσα μας και μας καλεί διαρκώς να το συναντήσουμε, να το γνωρίσουμε.
Ένα μέρος αυτού του πολύ σαγηνευτικού και βαθιά ουσιαστικού ταξιδιού για την ύπαρξή μας στο «βασίλειο του αόρατου», παρουσιάζουμε σε αυτό το τεύχος μας…
Νικήτας Κόραλης

Όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια, έχω την εντύπωση ότι το να ζεις είναι σαν να χορεύεις με έναν άγνωστο, αόρατο σύντροφο, που τα βήματά του δεν μπορείς σε μεγάλο βαθμό να προβλέψεις, με αποτέλεσμα να αυτοσχεδιάζουμε, όντας μέσα σε ένα πεδίο δυνάμεων που διαρκώς μεταβάλλονται, που την επίδρασή τους νιώθουμε στο σώμα μας, στα κύτταρά μας, χωρίς όμως να μπορούμε να κατανοήσουμε ολοκληρωτικά την ουσιαστική φύση τους, πόσο μάλλον να τις κατευθύνουμε προς εξυπηρέτηση των όποιων δικών μας σκοπών και συμφερόντων.
Ανεξάρτητα από το επίπεδο της εξέλιξης που μπορούμε εμείς οι άνθρωποι να φτάσουμε, όσο και αν αναπτυχθούν οι μορφές ευαισθησίας μας, ο νους και τα συναισθήματά μας, είναι μάλλον βέβαιο ότι πότε δεν θα κατορθώσουμε να φτάσουμε στην απόλυτη και ολοκληρωτική γνώση της Πραγματικότητας.
Κι αυτό γιατί, στον βαθμό που αναγνωρίζουμε την ύπαρξή μας ως ένα από τα πλάσματα της Γης, πάντα θα παραμένει ένα πολύ μεγάλο μέρος της Πραγματικότητας αθέατο, αόρατο στα μάτια μας.
Ωστόσο, για κάποιο παράξενο λόγο, η ελπίδα ότι μια μέρα θα κατορθώσουμε να διεισδύσουμε στο τεράστιο Αόρατο που μας αγκαλιάζει και θα καταφέρουμε να κατανοήσουμε κάθε όψη της λειτουργίας του κόσμου, δεν σβήνει. Αντίθετα, φαίνεται να δυναμώνει όλο και περισσότερο, καθώς το Αόρατο δεν είναι μόνο «εκεί έξω», αλλά και μέσα μας και μας καλεί διαρκώς να το συναντήσουμε, να το γνωρίσουμε.
Ένα μέρος αυτού του πολύ σαγηνευτικού και βαθιά ουσιαστικού ταξιδιού για την ύπαρξή μας στο «βασίλειο του αόρατου», παρουσιάζουμε σε αυτό το τεύχος μας…
Νικήτας Κόραλης

Ήταν Δεκέμβριος του 2014, όταν σε μια συνέντευξή του στο BBC, ο διάσημος φυσικός Στίβεν Χόκινγκ έκανε μια αναπάντεχη δήλωση: «Η ανάπτυξη μιας πλήρους Τεχνητής Νοημοσύνης μπορεί να σημάνει το τέλος της ανθρωπότητας». Όπως οι εξελίξεις έδειξαν, η επιστημονική κοινότητα και οι κυβερνήσεις δεν πήραν και πολύ στα σοβαρά την προειδοποίηση του σπουδαίου Άγγλου φυσικού.
Και φτάσαμε στο σήμερα. Και δεν υπάρχει σχεδόν μέρα που να μην διαβάζουμε στον Τύπο κάποια ανησυχητική είδηση για την ανάπτυξη της Τεχνητής Νοημοσύνης, που φαίνεται να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, με δυσάρεστες συνέπειες για τη ζωή μας που μόλις τώρα αρχίζουμε κάπως να αντιλαμβανόμαστε.

Γιατί επιστρέφουν οι άγγελοι σήμερα; Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει διεθνώς αντικείμενο τηλεοπτικών εκπομπών και πολλών άρθρων σε περιοδικά, ενώ υπάρχει μια πλημμύρα βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων πολλών best-seller για τους αγγέλους. Πρόκειται για άλλη μια «πνευματική μόδα»; Είναι οι άγγελοι απλώς το πιο πρόσφατο καταναλωτικό προϊόν για πεινασμένες ψυχές; Μια αντίδραση στον στυγνό ορθολογισμό της σύγχρονης τεχνολογικής εποχής. Μήπως ένας ακόμη τρόπος που χρησιμοποιεί η φαντασία μας για να δραπετεύσουμε σε έναν ιδανικό κόσμο, σε ένα αιθέριο βασίλειο φωτός, εξαιτίας μιας διογκούμενης άρνησης να ασχοληθούμε με τα προβλήματα της καθημερινότητας, που γίνονται όλο και πιο πιεστικά καθώς προχωρούμε στην τρίτη χιλιετία;

Χωρίς αμφιβολία, το ζήτημα της μνήμης παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ύπαρξης. Υπάρχει η μνήμη ενός έθνους, μιας φυλής, ενός πολιτισμού, η μνήμη του πλανήτη μας και του ίδιου του σύμπαντος κόσμου.
Βέβαια, και κάθε άνθρωπος έχει τη δική του μνήμη, αλλά και εδώ, όπως παντού, είναι σε πολλά επίπεδα. Κανενός ανθρώπου η μνήμη δεν είναι ολοκληρωτική: το σώμα έχει τη δική του μνήμη, το ίδιο ο νους και το συναίσθημα. Επίσης υπάρχουν συνειδητές μνήμες όπως και υποσυνείδητες. Ποιος, λοιπόν, μέσα μας θυμάται; Και ποιος είναι ο ρόλος της λησμονιάς; Και πώς το να θυμόμαστε συνδέεται με το μεγάλο ζήτημα της εσωτερικής ανάπτυξης και μεταμόρφωσης του ανθρώπου, για την οποία μιλούν όλες οι πνευματικές διδασκαλίες;

Η ύπαρξη ( ή όχι) του Θεού και η σχέση του ανθρώπου μαζί του, είναι χωρίς αμφιβολία το πιο σημαντικό ερώτημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Είτε ο Θεός υπάρχει, είτε δεν υπάρχει, εξακολουθεί να είναι η πιο αρχαία και η πιο σπουδαία «πραγματικότητα» στον κόσμο. Και υπάρχουν δυο κεφαλαιώδη ζητήματα στην περί Θεού (ας μου επιτραπεί ο όρος) έρευνα: αφενός η άρρητη πραγματικότητα του ίδιου του Θεού, πέρα από χρόνο, τόπο και οποιαδήποτε μεταβολή, αφετέρου η ανθρώπινη ιδέα περί Αυτού, το πώς δηλαδή εμείς οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε τον Θεό, από τότε που εμφανιστήκαμε σε αυτόν τον πλανήτη μέχρι σήμερα.

Η ανθρώπινη ιδέα περί Θεού και το πώς αυτή διαμορφώθηκε στο πέρασμα του χρόνου σε διάφορα σύνολα ανθρώπων συνιστά την, σε μεγάλο βαθμό, άγνωστη ιστορία του Θεού, που σας διηγούμαστε σε αυτό το τεύχος.

Τη ζωή κανείς τη βιώνει κοιτώντας προς τα εμπρός, αλλά αν θέλει να την κατανοήσει, πρέπει να κοιτάξει προς τα πίσω, είχε πει ο σπουδαίος Δανός φιλόσοφος Σαίρεν Κίρκεγκωρ.

Ίσως γι’ αυτό η μελέτη της Ιστορίας έχει τόσο μεγάλη απήχηση και ασκεί τέτοια γοητεία διαχρονικά στους ανθρώπους. Και Ιστορία δεν είναι μόνο τα γεγονότα. Είναι και οι τόποι και οι άνθρωποι. Κυρίως οι άνθρωποι.

Οι άνθρωποι που έζησαν πριν, οι δικοί μας άνθρωποι του στενού μας περιβάλλοντος, οι γονείς μας, οι παππούδες μας, αλλά κι εκείνοι που έζησαν ακόμη πιο πίσω στον χρόνο, ίσως μέχρι τον πρώτο άνθρωπο, σχηματίζοντας την αδιάσπαστη αλυσίδα της γενεαλογίας μας, που μας οδήγησε στο σήμερα, στη δική μας ύπαρξη, και πιθανόν μέσω των απογόνων μας στο αύριο. Με άλλα λόγια, οι πρόγονοί μας.

Από πάντα με προβλημάτιζε το πώς γίνονται τα πράγματα. Αν υπάρχει η κατάλληλη στιγμή για να γίνει το καθετί, και πώς να γίνει ώστε να γίνει σωστά: από τις μικρές δράσεις μας μέχρι τις πιο σημαντικές, από τις σχέσεις μας με τα αγαπημένα μας πρόσωπα και τους άλλους ανθρώπους γύρω μας, μέχρι τη σχέση μας με το Θεϊκό, όπως και να το ονομάζει κανείς.
Διαισθητικά πίστευα πως υπάρχει το ιδανικό μοτίβο για τα πάντα, σαν ένα πρωταρχικό «χνάρι» που δεν έχει αλλοιωθεί από την ατέλεια του κόσμου μας, και ότι εμείς, μέσα στον ύπνο που ζούμε, δεν το διακρίνουμε. Έτσι, κάνουμε το καθετί σε πλήρη αναντιστοιχία με το πρωταρχικό αυτό πρότυπο, με αποτέλεσμα να υπάρχει στον κόσμο δυστυχία και όλα τα δεινά που μαστίζουν τον άνθρωπο, ατομικά και συλλογικά.

Μια από τις πρώτες και πιο έντονες εικόνες που έχω από την παιδική μου ηλικία, είναι κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, να στέκομαι μπροστά στο κρεβάτι μου και να λέω την προσευχή μου, όπως με είχε διδάξει η μητέρα μου. Και φαντάζομαι ότι παρόμοιες μνήμες έχετε οι περισσότεροι που διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Μπορεί στη μεταμοντέρνα εποχή μας η συνήθεια αυτή να έχει ατονήσεια, ωστόσο από τα πολύ παλιά χρόνια οι άνθρωποι διδάσκονταν πώς να «συνομιλούν» με τον Θεό.

Στις μέρες μας υπάρχει μια οργιώδης έρευνα σε πολλά τεχνολογικά κέντρα του εξωτερικού για την επίτευξη της «αθανασίας» ενώ είμαστε ακόμη στη ζωή. Με άλλα λόγια, αναζητούνται τρόποι για να ζούμε όσο περισσότερα χρόνια γίνεται, ακόμη κι αν αυτό θα είναι σε βάρος άλλων ανθρώπων και των φυσικών πόρων του πλανήτη που μας φιλοξενεί.
Η δική μας έρευνα που ακολουθεί, δεν ασχολείται με αυτού του είδους την «αθανασία». Από τη στιγμή που ο θάνατος είναι η μόνη βεβαιότητα σε αυτόν τον κόσμο, το ενδιαφέρον μας στρέφεται στο αν υπάρχει η δυνατότητα, και με ποιους τρόπους, για τη συνέχιση της ύπαρξής μας –και με ποια μορφή– μετά τον θάνατο του φυσικού σώματος.
Και όπως όλες οι εσωτερικές διδασκαλίες φανερώνουν, πρόκειται για το συγκλονιστικότερο ταξίδι ανακάλυψης που θα μπορούσαμε να κάνουμε σε αυτή τη ζωή…

Τι καθορίζει αυτό που μας συμβαίνει ή μπορεί να μας συμβεί; Το Τυχαίο, η Μοίρα ή η δική μας Θέληση; Υπάρχει ένα πεπρωμένο που έχει να εκπληρώσει ο καθένας μας ή όλα μάς συμβαίνουν στην τύχη; Ακολουθούμε ένα προκαθορισμένο σχέδιο, στο έλεος ανώτερων δυνάμεων που ορίζουν πλήρως τη ζωή μας, ή υπάρχει κάτι που είναι στο χέρι μας, που μπορούμε να κάνουμε, και προς ποια κατεύθυνση;

Φανταστείτε κάποιο σύστημα ηλεκτρονικού υπολογιστή –κάτι σαν το σύγχρονο Cloud– το οποίο έχει τη δυνατότητα να ανιχνεύει και να καταγράφει κάθε γεγονός, κάθε σκέψη, κάθε εικόνα ή επιθυμία που συνέβηκε ποτέ στη Γη. Φανταστείτε, επίσης, ότι αντί για μια απλή συλλογή γραπτών δεδομένων, αυτό το σύστημα περιέχει αναρίθμητες ταινίες, βίντεο και εικόνες, παρέχοντας στον θεατή τη δυνατότητα να δει και να ακούει από «πρώτο χέρι» όλα όσα έχουν συμβεί ποτέ σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο.