ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Αγαπητοί φίλοι και φίλες

Με μεγάλη χαρά σας παρουσιάζουμε το νέο τεύχος του ΑΒΑΤΟΝ, σηματοδοτώντας ένα νέο ξεκίνημα για το περιοδικό μας. Με φρέσκια εμφάνιση, νέο, πιο πρακτικό σχήμα, περισσότερες σελίδες και ιδιαίτερη θεματολογία που αντλεί από την καρδιά της εσωτερικής αναζήτησης, συνεχίζουμε την αποστολή μας να φωτίζουμε τα μυστήρια της ύπαρξης.
Στο παρόν τεύχος, εστιάζουμε σε θέματα που αγγίζουν τις βαθύτερες πτυχές της ανθρώπινης συνείδησης και του σύμπαντος. Από το μυστήριο της αφύπνισης και τα βήματα για τη μεταμόρφωση της συνείδησης, μέχρι το συναρπαστικό ερώτημα του πολυσύμπαντος και τις αρχαίες πύλες σε άλλες διαστάσεις, κάθε άρθρο μας προσκαλεί να ταξιδέψουμε πέρα από το ορατό, στο αόρατο.
Ιδιαίτερα, το κύριο άρθρο μας, «Το Κοινωνικό Θηρίο», διερευνά τις αόρατες δυνάμεις που κυβερνούν τον κόσμο, υπενθυμίζοντας τη σύνδεσή μας με το συλλογικό και την ανάγκη για κατανόηση και ισορροπία. Επιπλέον, κείμενα όπως το «Memento Mori» φωτίζουν τη σοφία του θανάτου, η έρευνα για το «Κβαντικό Σώμα» μας οδηγεί σε μία νέα κατανόηση της σύνδεσης επιστήμης και πνευματικότητας, η «Κρυφή Βιβλιοθήκη της Ψυχής» διερευνά την ιδέα της γενετικής μνήμης προσφέροντας έναν νέο τρόπο κατανόησης του ψυχικού μας κόσμου, η «Απατηλή Επανάσταση» μας αποκαλύπτει τις νέες μεθόδους μαζικής χειραγώγησης, το κείμενο για το «Κύριε Ελέησον» παρουσιάζει άγνωστες πτυχές σχετικά με το «μάντρα της Χριστιανοσύνης», ενώ το απόσπασμα από τις Επιστολές του Σενέκα καταγράφει τη συμβουλή του σπουδαίου Στωικού φιλόσοφου για μια καλή ζωή.
Η νέα μας έκδοση έρχεται να αγκαλιάσει την ουσία της αναζήτησης στον σύγχρονο κόσμο, με στόχο να ενδυναμώσει τον αναγνώστη να εξερευνήσει τις διαχρονικές ερωτήσεις της ζωής.
Το ΑΒΑΤΟΝ παραμένει το σημείο συνάντησης για εκείνους που πιστεύουν ότι η ύπαρξη είναι σημαντική και γεμάτη νόημα και σκοπό.
Σας ευχαριστούμε που μας συνοδεύετε σε αυτό το ταξίδι σοφίας και γνώσης. Και ελπίζουμε οι σελίδες μας να αποτελέσουν έναν πνευματικό φάρο και μια πηγή έμπνευσης για εσάς.
                                                                                                                                                                                                                  Στέφανος Ελμάζης

ΣΩΜΑ + ΓΗ
Η Άγνωστη Ιερή Σχέση

 
Μια πολύ ζεστή μέρα του Αυγούστου. Χαλαρός, κάθομαι στον υπολογιστή μου και ως συνήθως ρίχνω μια ματιά στις τελευταίες ειδήσεις πριν αρχίσω να γράφω. Και η πρωινή ραστώνη εξαφανίζεται μεμιάς καθώς η οθόνη κατακλύζεται από εικόνες ενός πύρινου ολέθρου: η φωτιά στον Βαρνάβα… Και μετά σε όλη τη Βορειοανατολική Αττική. Ένα τεράστιο σύννεφο καπνού με ακτίνα άνω των 300 χιλιομέτρων, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την υγεία των κατοίκων, και χιλιάδες στρέμματα γης που έγιναν κάρβουνο, με ό,τι κακό αυτό θα φέρει στη συνέχεια.
Και δεν είναι μόνο η Αττική. Και δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Είναι σχεδόν όλος ο πλανήτης που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο καθημερινά βιάζεται από τον άνθρωπο και καταστρέφεται. Μόνο που δεν πρόκειται απλώς και μόνο (αν είναι δυνατόν…) για την καταστροφή της Γης, αλλά για τη διάρρηξη της θεμελιώδους σχέσης μας μαζί της και με βασικά στοιχεία του ίδιου μας του εαυτού.
Αυτό που οι περισσότεροι αγνοούμε, είναι ότι η καταστροφή της Γης αφορά σε κάτι βαθιά πυρηνικό μέσα στο ίδιο μας το σώμα, στην ψυχή μας, στην ύπαρξή μας καθαυτή…
                                                                               
Νικήτας Κόραλης                                                          

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΕΑΥΤΟΥ

Όταν σκέφτομαι το χέρι μου –ένα ξένο πράγμα που σχετίζεται με μένα–
Δεν στέκομαι σε καμία χώρα, Δεν είμαι ούτε εδώ ούτε εκεί,
Δεν είμαι σίγουρη για τίποτα. 

Έτσι ξεκινά ένα από τα ποιήματα μιας από τις σημαντικές μορφές της φιλοσοφίας του 20ού αιώνα, της Χάνα Άρεντ, το οποίο έγραψε πριν ακριβώς εκατό χρόνια, το καλοκαίρι του 1924, σε ηλικία 18 ετών, έχοντας τελειώσει το πρώτο έτος των σπουδών της στο Πανεπιστήμιο του Μάρμπουργκ στη Γερμανία, με τον κορυφαίο φιλόσοφο Μάρτιν Χάιντεγκερ. Το ποίημα με τίτλο Χαμένη στον Εαυτό μου αντανακλά ένα αίσθημα προσωπικής αποξένωσης. Είναι αυτό το αίσθημα αποξένωσης όταν κάποιος δεν είναι σίγουρος για τίποτα, πόσο μάλλον για τον εαυτό του.
Η Άρεντ πάλευε μέσα της να καταλάβει τι σημαίνει να γίνεις άνθρωπος στον κόσμο, πάλευε με τη μοναξιά της και με την αίσθηση ότι υπάρχει κάτι περισσότερο μέσα της. «Τι σημαίνει να γίνεις κάποιος και όχι κανένας;» αναρωτιόταν. Με άλλα λόγια, τι σημαίνει, να ανακαλύψει κάποιος τον αληθινό, αυθεντικό εαυτό του; Να ενεργεί από μια θέση αυθεντικότητας; Υπάρχει ένας πιο αληθινός εαυτός μέσα στον προφανή εαυτό, ο οποίος μπορεί να αποκαλυφθεί; Ένα θεμελιώδες ερώτημα που συνεχίζει να απασχολεί πολλούς ανθρώπους σήμερα και το οποίο θα προσπαθήσουμε στη συνέχεια να διερευνήσουμε.
                                                                 Μαρία Σταματιάδου

Οι Κώδικες της Σοφίας

Η δονητική δύναμη των λέξεων είναι γνωστή από τα αρχαία χρόνια, όταν οι άνθρωποι δημιουργούσαν επικλήσεις και τελετουργικούς ψαλμούς, για να νιώσουν γαλήνη, συναισθηματική ενδυνάμωση, παρηγοριά, για την επίτευξη κάποιου στόχου και για επικοινωνία με ανώτερες δυνάμεις.
Στην ουσία, δημιούργησαν κάποιους «κώδικες σοφίας», λέξεις και φράσεις «κλειδιά», που σήμερα γνωρίζουμε ως μάντρα, προσευχές, ύμνους και άσματα, που δυναμώνουν το νου και θεραπεύουν την καρδιά.
Γενικά, η δύναμη που έχουν οι λέξεις ήταν γνωστή από τις πολύ παλιές εποχές, σήμερα όμως νέα στοιχεία δηλώνουν ότι αυτή η δύναμη εκτείνεται πολύ πέρα από όσο νομίζαμε κατά το παρελθόν. Πρόσφατες επιστημονικές μελέτες επιβεβαιώνουν ότι οι λέξεις της καθημερινότητάς μας επηρεάζουν άμεσα τον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλός μας «καλωδιώνεται», καθορίζοντας όχι μόνο τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε αλλά ακόμα και το τι μπορούμε να σκεφτούμε. Πολύ περισσότερο ειδικές λέξεις και φράσεις, όπως οι κώδικες της σοφίας.
Συνδεόμενοι μαζί τους, έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε. Όταν λέμε τις λέξεις τους, είτε φωναχτά είτε σιωπηλά στον εαυτό μας, μια αλλαγή επέρχεται μέσα μας. Και αυτή είναι η δύναμή τους, καθώς επιδρούν στη χημεία του εγκεφάλου μας και συνακόλουθα σε όλο τον οργανισμό μας, υλικό και ψυχικό.
Στον Φάκελο αυτού του τεύχους καταδυόμαστε σε αυτή την αρχαία γνώση και παρουσιάζουμε αναλυτικά έξι κώδικες σοφίας, καθώς και τον τρόπο να χρησιμοποιήσετε κάθε κώδικα και να τον εφαρμόζετε στη ζωή αντλώντας τα πρακτικά οφέλη του στην καθημερινότητά σας.
Νικήτας Κόραλης

Ήταν μια συνηθισμένη βραδιά, όταν συναντηθήκαμε –η μικρή ομάδα των συνεργατών του περιοδικού– να συζητήσουμε για το επόμενο κεντρικό θέμα του ΑΒΑΤΟΝ. Κάποια στιγμή, χωρίς να καταλάβουμε πώς, η συζήτηση στράφηκε στο μεγάλο ζήτημα του πώς ένας άνθρωπος μπορεί να αποκτήσει τη δύναμη και την ικανότητα να προκαλεί ηθελημένα δραστικές αλλαγές στο περιβάλλον του. Και τότε, ένας από εμάς αναφώνησε: «Μα αυτό είναι ο κλασικός ορισμός της μαγείας!».
Για δευτερόλεπτα κοιταχτήκαμε κάπως αμήχανα, και τότε έπεσε η πρόταση: «Γιατί δεν κάνουμε τη Μαγεία κεντρικό θέμα;». Ακολούθησε μεγάλη συζήτηση με τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας προοπτικής, όμως στο τέλος συμφωνήσαμε, λαμβάνοντας υπόψη μας ορισμένα στοιχεία, και κυρίως πως η Μαγεία, αντίθετα ίσως από ό,τι πολλοί πιστεύουν, είναι διαρκώς παρούσα, με πολλές μορφές, μέχρι σήμερα.
Μπορεί να ζούμε στην εποχή της έντονης τεχνολογίας και του άκρατου ορθολογισμού, ωστόσο η Τέχνη της Μαγείας δεν έχει καθόλου εξαφανιστεί – το ακριβώς αντίθετο μάλιστα.
Η απαρχή της χάνεται στα βάθη του χρόνου, τότε που μαγεία και η λατρεία του υπερφυσικού (θρησκεία θα μπορούσε να πει κανείς) ήταν ένα και το αυτό. Έκτοτε παραμένει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα, πολυμελετημένα, μυστήρια και αντιφατικά ζητήματα, καθώς αποτελεί την απάντηση στο καθολικό γνώρισμα του ανθρώπου κάθε εποχής να γνωρίσει τους νόμους του σύμπαντος, να διασφαλίσει και να βελτιώσει τη θέση του στον κόσμο και να κατανοήσει τις δυνάμεις που τον κινούν.
Από αυτήν την οπτική –και όχι μόνο– συνιστά μια διαχρονική μυστική τέχνη, που ορισμένες σημαντικές πτυχές της εξετάζουμε σε αυτό το τεύχος του ΑΒΑΤΟΝ.
Στέφανος Ελμάζης

Όλοι μας στη ζωή μας βιώνουμε μια τεράστια ποικιλία καταστάσεων, ευχάριστων και δυσάρεστων, δοκιμασιών και ηρεμίας, καταστροφών και δημιουργίας. Και ο καθένας μας τα βιώνει όλα αυτά με μοναδικό τρόπο, που ποτέ δεν είναι ο ίδιος με κάποιον άλλον, διότι όλοι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας μολονότι μοιραζόμαστε την ίδια ανθρώπινη φύση.
Μέσα σε αυτήν την ποικιλομορφία, συναντούμε πέντε αμετάβλητα γεγονότα, πέντε δεδομένα της ζωής, τα οποία μπορούμε να συνοψίσουμε ως καθολικές αλήθειες, που εφαρμόζονται σε όλα τα γεγονότα μέσα στη διαφορετικότητά τους, και είναι οι εξής:
1. Όλα αλλάζουν και έχουν ένα τέλος
2. Τα πράγματα δεν πάνε πάντα όπως τα σχεδιάζουμε
3. Η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη
4. Ο πόνος είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής
5. Οι άνθρωποι δεν είναι αγαπητοί και πιστοί συνεχώς
Ας τις εξερευνήσουμε στη συνέχεια και ας δούμε πώς συνειδητοποιώντας κάποια πράγματα μπορούμε να αποκομίσουμε τεράστια οφέλη…
Νικήτας Κόραλης

Σύμφωνα με τη Θιβετανική Βίβλο των Νεκρών, κατά τη διάρκεια του θανάτου, τα πέντε στοιχεία από τα οποία είναι φτιαγμένο το σώμα μας διαλύονται βαθμιαία το ένα μέσα στο άλλο, από το πιο χονδροειδές στο πιο λεπτοφυές. Και υπάρχουν συγκεκριμένες διδασκαλίες και ασκήσεις που μπορούν να προετοιμάσουν τους ανθρώπους να αναγνωρίσουν τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια της διαδικασίας του θανάτου ώστε να μπορούν να αντιληφθούν τις τεράστιες ευκαιρίες που ανοίγονται τη στιγμή εκείνη και να προετοιμαστούν για τη μεταθανάτια περίοδο και τη νέα γέννηση…
Πέμα Τσόντρον

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος, οι λειτουργίες του και οι δυνατότητές του δεν έπαψαν ποτέ να απασχολούν την ανθρωπότητα. Χρόνο με τον χρόνο το σκοτεινό μωσαϊκό του ανθρώπινου εγκεφάλου αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο με τη βοήθεια πολύπλοκων επιστημονικών οργάνων που έχουμε επινοήσει για να το εξερευνήσουμε.
Ωστόσο, μέσα στη σπουδή μας να κατανοήσουμε τη λειτουργία του, λησμονούμε συχνά ότι πριν πολλούς αιώνες οι πρόγονοί μας στους ναούς και στους «Οίκους της Ζωής» (γνωστούς ως Per Ankh, μια οργάνωση Αιγυπτίων σοφών που ιδρύθηκε από τον θεό της γραφής και της σοφίας Θωθ) στην αρχαία Αίγυπτο, στη Δυτική Αφρική, στη Νότια Ινδία καθώς και στην Ευρώπη, εξερεύνησαν μέσα από διάφορες γνωστικές και φιλοσοφικές μεθόδους και σχολές αυτόν τον παραδόξως σκοτεινό και φωτεινό εγκέφαλο και τη σχέση του τόσο με αυτά που γνωρίζουμε για τη ζωή όσο και με αυτά που γνωρίζουμε και πιστεύουμε για τον θάνατο.
Αυτοί οι πρώτοι επιστήμονες συνειδητοποίησαν μέσω της δικής τους εμπειρικής εξερεύνησης καθώς και των προσωπικών τους εσωτερικών ανακαλύψεων, ότι μέσα στον εγκέφαλο υπάρχει εν υπνώσει η δυνατότητα της ενεργοποίησης μιας βαθιάς προσωπικής σύνδεσης, όχι απλώς με το ασυνείδητο επίπεδο του νου, που διερευνήθηκε διεξοδικά από τον Φρόιντ, τον Γιουνγκ και τους άλλους ψυχολόγους του 20ού αιώνα, αλλά και με ένα ανώτερο ή υπερνοητικό βασίλειο του νου, πιο γνωστός στους μυστικιστές, που σήμερα οι τελευταίες επιστημονικές έρευνες, όπως παρουσιάζουμε στη συνέχεια, φαίνεται να το επιβεβαιώνουν…
Πέτρος Γρηγορίου
Θυμός, φθόνος, αλαζονεία, εγωισμός, απληστία, λαιμαργία, ματαιοδοξία… Απουσιάζουν άραγε από την καθημερινότητά μας; Κάθε άλλο! Καλοσύνη, συγχώρεση, δικαιοσύνη, προσαρμοστικότητα, κατανόηση, φιλαλληλία, αγάπη, αυτάρκεια, δεκτικότητα, ευθύτητα, πραότητα… Ποιος δεν θα ήθελε να συναντάει ανθρώπους με αυτές τις ποιότητες, αλλά και ο ίδιος να ενσωματώνει μερικές από αυτές;
Με άλλα λόγια, μπορεί να εξοβελίσαμε από το μοντέρνο λεξιλόγιό μας τις λέξεις αμαρτία και αγιοσύνη, αλλά ως περιεχόμενο, ως ιδιότητες και ποιότητες, είναι συνεχώς παρούσες στη ζωή μας, η πρώτη ως μια αδήριτη και σκληρή πραγματικότητα, η δεύτερη ως κάτι που θα θέλαμε πολύ να υπάρχει στους εαυτούς μας και στον κόσμο, ιδιαίτερα όταν βλέπουμε τις καταστροφικές συνέπειες της συντριπτικής επικράτησης της αμαρτίας, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, και τη σπάνια εκδήλωση της αγιότητας στις μέρες μας.
Ανεξάρτητα από το επίπεδο της εξέλιξης που μπορούμε εμείς οι άνθρωποι να φτάσουμε, όσο και αν αναπτυχθούν οι μορφές ευαισθησίας μας, ο νους και τα συναισθήματά μας, είναι μάλλον βέβαιο ότι πότε δεν θα κατορθώσουμε να φτάσουμε στην απόλυτη και ολοκληρωτική γνώση της Πραγματικότητας.
Κι αυτό γιατί, στον βαθμό που αναγνωρίζουμε την ύπαρξή μας ως ένα από τα πλάσματα της Γης, πάντα θα παραμένει ένα πολύ μεγάλο μέρος της Πραγματικότητας αθέατο, αόρατο στα μάτια μας.
Ωστόσο, για κάποιο παράξενο λόγο, η ελπίδα ότι μια μέρα θα κατορθώσουμε να διεισδύσουμε στο τεράστιο Αόρατο που μας αγκαλιάζει και θα καταφέρουμε να κατανοήσουμε κάθε όψη της λειτουργίας του κόσμου, δεν σβήνει. Αντίθετα, φαίνεται να δυναμώνει όλο και περισσότερο, καθώς το Αόρατο δεν είναι μόνο «εκεί έξω», αλλά και μέσα μας και μας καλεί διαρκώς να το συναντήσουμε, να το γνωρίσουμε.
Ένα μέρος αυτού του πολύ σαγηνευτικού και βαθιά ουσιαστικού ταξιδιού για την ύπαρξή μας στο «βασίλειο του αόρατου», παρουσιάζουμε σε αυτό το τεύχος μας…
Νικήτας Κόραλης

Αμαρτία και Αγιότητα. Δυο λέξεις, δυο έννοιες που σχεδόν απουσιάζουν παντελώς από το λεξιλόγιο των σύγχρονων ανθρώπων. Στην αντίληψη των περισσότερων απηχούν παλιές εποχές, αναχρονιστικές, και το να συζητάει κανείς σήμερα για την αμαρτία και την αγιότητα, εάν δεν ανήκει σε κάποια θρησκευτική οργάνωση, είναι το λιγότερο ντεμοντέ. Είναι όμως πραγματικά έτσι;
Θυμός, φθόνος, αλαζονεία, εγωισμός, απληστία, λαιμαργία, ματαιοδοξία… Απουσιάζουν άραγε από την καθημερινότητά μας; Κάθε άλλο! Καλοσύνη, συγχώρεση, δικαιοσύνη, προσαρμοστικότητα, κατανόηση, φιλαλληλία, αγάπη, αυτάρκεια, δεκτικότητα, ευθύτητα, πραότητα… Ποιος δεν θα ήθελε να συναντάει ανθρώπους με αυτές τις ποιότητες, αλλά και ο ίδιος να ενσωματώνει μερικές από αυτές;
Με άλλα λόγια, μπορεί να εξοβελίσαμε από το μοντέρνο λεξιλόγιό μας τις λέξεις αμαρτία και αγιοσύνη, αλλά ως περιεχόμενο, ως ιδιότητες και ποιότητες, είναι συνεχώς παρούσες στη ζωή μας, η πρώτη ως μια αδήριτη και σκληρή πραγματικότητα, η δεύτερη ως κάτι που θα θέλαμε πολύ να υπάρχει στους εαυτούς μας και στον κόσμο, ιδιαίτερα όταν βλέπουμε τις καταστροφικές συνέπειες της συντριπτικής επικράτησης της αμαρτίας, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, και τη σπάνια εκδήλωση της αγιότητας στις μέρες μας.
Ανεξάρτητα από το επίπεδο της εξέλιξης που μπορούμε εμείς οι άνθρωποι να φτάσουμε, όσο και αν αναπτυχθούν οι μορφές ευαισθησίας μας, ο νους και τα συναισθήματά μας, είναι μάλλον βέβαιο ότι πότε δεν θα κατορθώσουμε να φτάσουμε στην απόλυτη και ολοκληρωτική γνώση της Πραγματικότητας.
Κι αυτό γιατί, στον βαθμό που αναγνωρίζουμε την ύπαρξή μας ως ένα από τα πλάσματα της Γης, πάντα θα παραμένει ένα πολύ μεγάλο μέρος της Πραγματικότητας αθέατο, αόρατο στα μάτια μας.
Ωστόσο, για κάποιο παράξενο λόγο, η ελπίδα ότι μια μέρα θα κατορθώσουμε να διεισδύσουμε στο τεράστιο Αόρατο που μας αγκαλιάζει και θα καταφέρουμε να κατανοήσουμε κάθε όψη της λειτουργίας του κόσμου, δεν σβήνει. Αντίθετα, φαίνεται να δυναμώνει όλο και περισσότερο, καθώς το Αόρατο δεν είναι μόνο «εκεί έξω», αλλά και μέσα μας και μας καλεί διαρκώς να το συναντήσουμε, να το γνωρίσουμε.
Ένα μέρος αυτού του πολύ σαγηνευτικού και βαθιά ουσιαστικού ταξιδιού για την ύπαρξή μας στο «βασίλειο του αόρατου», παρουσιάζουμε σε αυτό το τεύχος μας…
Νικήτας Κόραλης

Όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια, έχω την εντύπωση ότι το να ζεις είναι σαν να χορεύεις με έναν άγνωστο, αόρατο σύντροφο, που τα βήματά του δεν μπορείς σε μεγάλο βαθμό να προβλέψεις, με αποτέλεσμα να αυτοσχεδιάζουμε, όντας μέσα σε ένα πεδίο δυνάμεων που διαρκώς μεταβάλλονται, που την επίδρασή τους νιώθουμε στο σώμα μας, στα κύτταρά μας, χωρίς όμως να μπορούμε να κατανοήσουμε ολοκληρωτικά την ουσιαστική φύση τους, πόσο μάλλον να τις κατευθύνουμε προς εξυπηρέτηση των όποιων δικών μας σκοπών και συμφερόντων.
Ανεξάρτητα από το επίπεδο της εξέλιξης που μπορούμε εμείς οι άνθρωποι να φτάσουμε, όσο και αν αναπτυχθούν οι μορφές ευαισθησίας μας, ο νους και τα συναισθήματά μας, είναι μάλλον βέβαιο ότι πότε δεν θα κατορθώσουμε να φτάσουμε στην απόλυτη και ολοκληρωτική γνώση της Πραγματικότητας.
Κι αυτό γιατί, στον βαθμό που αναγνωρίζουμε την ύπαρξή μας ως ένα από τα πλάσματα της Γης, πάντα θα παραμένει ένα πολύ μεγάλο μέρος της Πραγματικότητας αθέατο, αόρατο στα μάτια μας.
Ωστόσο, για κάποιο παράξενο λόγο, η ελπίδα ότι μια μέρα θα κατορθώσουμε να διεισδύσουμε στο τεράστιο Αόρατο που μας αγκαλιάζει και θα καταφέρουμε να κατανοήσουμε κάθε όψη της λειτουργίας του κόσμου, δεν σβήνει. Αντίθετα, φαίνεται να δυναμώνει όλο και περισσότερο, καθώς το Αόρατο δεν είναι μόνο «εκεί έξω», αλλά και μέσα μας και μας καλεί διαρκώς να το συναντήσουμε, να το γνωρίσουμε.
Ένα μέρος αυτού του πολύ σαγηνευτικού και βαθιά ουσιαστικού ταξιδιού για την ύπαρξή μας στο «βασίλειο του αόρατου», παρουσιάζουμε σε αυτό το τεύχος μας…
Νικήτας Κόραλης

Ήταν Δεκέμβριος του 2014, όταν σε μια συνέντευξή του στο BBC, ο διάσημος φυσικός Στίβεν Χόκινγκ έκανε μια αναπάντεχη δήλωση: «Η ανάπτυξη μιας πλήρους Τεχνητής Νοημοσύνης μπορεί να σημάνει το τέλος της ανθρωπότητας». Όπως οι εξελίξεις έδειξαν, η επιστημονική κοινότητα και οι κυβερνήσεις δεν πήραν και πολύ στα σοβαρά την προειδοποίηση του σπουδαίου Άγγλου φυσικού.
Και φτάσαμε στο σήμερα. Και δεν υπάρχει σχεδόν μέρα που να μην διαβάζουμε στον Τύπο κάποια ανησυχητική είδηση για την ανάπτυξη της Τεχνητής Νοημοσύνης, που φαίνεται να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, με δυσάρεστες συνέπειες για τη ζωή μας που μόλις τώρα αρχίζουμε κάπως να αντιλαμβανόμαστε.

Γιατί επιστρέφουν οι άγγελοι σήμερα; Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει διεθνώς αντικείμενο τηλεοπτικών εκπομπών και πολλών άρθρων σε περιοδικά, ενώ υπάρχει μια πλημμύρα βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων πολλών best-seller για τους αγγέλους. Πρόκειται για άλλη μια «πνευματική μόδα»; Είναι οι άγγελοι απλώς το πιο πρόσφατο καταναλωτικό προϊόν για πεινασμένες ψυχές; Μια αντίδραση στον στυγνό ορθολογισμό της σύγχρονης τεχνολογικής εποχής. Μήπως ένας ακόμη τρόπος που χρησιμοποιεί η φαντασία μας για να δραπετεύσουμε σε έναν ιδανικό κόσμο, σε ένα αιθέριο βασίλειο φωτός, εξαιτίας μιας διογκούμενης άρνησης να ασχοληθούμε με τα προβλήματα της καθημερινότητας, που γίνονται όλο και πιο πιεστικά καθώς προχωρούμε στην τρίτη χιλιετία;

Χωρίς αμφιβολία, το ζήτημα της μνήμης παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ύπαρξης. Υπάρχει η μνήμη ενός έθνους, μιας φυλής, ενός πολιτισμού, η μνήμη του πλανήτη μας και του ίδιου του σύμπαντος κόσμου.
Βέβαια, και κάθε άνθρωπος έχει τη δική του μνήμη, αλλά και εδώ, όπως παντού, είναι σε πολλά επίπεδα. Κανενός ανθρώπου η μνήμη δεν είναι ολοκληρωτική: το σώμα έχει τη δική του μνήμη, το ίδιο ο νους και το συναίσθημα. Επίσης υπάρχουν συνειδητές μνήμες όπως και υποσυνείδητες. Ποιος, λοιπόν, μέσα μας θυμάται; Και ποιος είναι ο ρόλος της λησμονιάς; Και πώς το να θυμόμαστε συνδέεται με το μεγάλο ζήτημα της εσωτερικής ανάπτυξης και μεταμόρφωσης του ανθρώπου, για την οποία μιλούν όλες οι πνευματικές διδασκαλίες;

Η ύπαρξη ( ή όχι) του Θεού και η σχέση του ανθρώπου μαζί του, είναι χωρίς αμφιβολία το πιο σημαντικό ερώτημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Είτε ο Θεός υπάρχει, είτε δεν υπάρχει, εξακολουθεί να είναι η πιο αρχαία και η πιο σπουδαία «πραγματικότητα» στον κόσμο. Και υπάρχουν δυο κεφαλαιώδη ζητήματα στην περί Θεού (ας μου επιτραπεί ο όρος) έρευνα: αφενός η άρρητη πραγματικότητα του ίδιου του Θεού, πέρα από χρόνο, τόπο και οποιαδήποτε μεταβολή, αφετέρου η ανθρώπινη ιδέα περί Αυτού, το πώς δηλαδή εμείς οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε τον Θεό, από τότε που εμφανιστήκαμε σε αυτόν τον πλανήτη μέχρι σήμερα.

Η ανθρώπινη ιδέα περί Θεού και το πώς αυτή διαμορφώθηκε στο πέρασμα του χρόνου σε διάφορα σύνολα ανθρώπων συνιστά την, σε μεγάλο βαθμό, άγνωστη ιστορία του Θεού, που σας διηγούμαστε σε αυτό το τεύχος.