Τα Τεύχη

Τη ζωή κανείς τη βιώνει κοιτώντας προς τα εμπρός, αλλά αν θέλει να την κατανοήσει, πρέπει να κοιτάξει προς τα πίσω, είχε πει ο σπουδαίος Δανός φιλόσοφος Σαίρεν Κίρκεγκωρ.

Ίσως γι’ αυτό η μελέτη της Ιστορίας έχει τόσο μεγάλη απήχηση και ασκεί τέτοια γοητεία διαχρονικά στους ανθρώπους. Και Ιστορία δεν είναι μόνο τα γεγονότα. Είναι και οι τόποι και οι άνθρωποι. Κυρίως οι άνθρωποι.

Οι άνθρωποι που έζησαν πριν, οι δικοί μας άνθρωποι του στενού μας περιβάλλοντος, οι γονείς μας, οι παππούδες μας, αλλά κι εκείνοι που έζησαν ακόμη πιο πίσω στον χρόνο, ίσως μέχρι τον πρώτο άνθρωπο, σχηματίζοντας την αδιάσπαστη αλυσίδα της γενεαλογίας μας, που μας οδήγησε στο σήμερα, στη δική μας ύπαρξη, και πιθανόν μέσω των απογόνων μας στο αύριο. Με άλλα λόγια, οι πρόγονοί μας.

Από πάντα με προβλημάτιζε το πώς γίνονται τα πράγματα. Αν υπάρχει η κατάλληλη στιγμή για να γίνει το καθετί, και πώς να γίνει ώστε να γίνει σωστά: από τις μικρές δράσεις μας μέχρι τις πιο σημαντικές, από τις σχέσεις μας με τα αγαπημένα μας πρόσωπα και τους άλλους ανθρώπους γύρω μας, μέχρι τη σχέση μας με το Θεϊκό, όπως και να το ονομάζει κανείς.
Διαισθητικά πίστευα πως υπάρχει το ιδανικό μοτίβο για τα πάντα, σαν ένα πρωταρχικό «χνάρι» που δεν έχει αλλοιωθεί από την ατέλεια του κόσμου μας, και ότι εμείς, μέσα στον ύπνο που ζούμε, δεν το διακρίνουμε. Έτσι, κάνουμε το καθετί σε πλήρη αναντιστοιχία με το πρωταρχικό αυτό πρότυπο, με αποτέλεσμα να υπάρχει στον κόσμο δυστυχία και όλα τα δεινά που μαστίζουν τον άνθρωπο, ατομικά και συλλογικά.

Μια από τις πρώτες και πιο έντονες εικόνες που έχω από την παιδική μου ηλικία, είναι κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, να στέκομαι μπροστά στο κρεβάτι μου και να λέω την προσευχή μου, όπως με είχε διδάξει η μητέρα μου. Και φαντάζομαι ότι παρόμοιες μνήμες έχετε οι περισσότεροι που διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Μπορεί στη μεταμοντέρνα εποχή μας η συνήθεια αυτή να έχει ατονήσεια, ωστόσο από τα πολύ παλιά χρόνια οι άνθρωποι διδάσκονταν πώς να «συνομιλούν» με τον Θεό.

Στις μέρες μας υπάρχει μια οργιώδης έρευνα σε πολλά τεχνολογικά κέντρα του εξωτερικού για την επίτευξη της «αθανασίας» ενώ είμαστε ακόμη στη ζωή. Με άλλα λόγια, αναζητούνται τρόποι για να ζούμε όσο περισσότερα χρόνια γίνεται, ακόμη κι αν αυτό θα είναι σε βάρος άλλων ανθρώπων και των φυσικών πόρων του πλανήτη που μας φιλοξενεί.
Η δική μας έρευνα που ακολουθεί, δεν ασχολείται με αυτού του είδους την «αθανασία». Από τη στιγμή που ο θάνατος είναι η μόνη βεβαιότητα σε αυτόν τον κόσμο, το ενδιαφέρον μας στρέφεται στο αν υπάρχει η δυνατότητα, και με ποιους τρόπους, για τη συνέχιση της ύπαρξής μας –και με ποια μορφή– μετά τον θάνατο του φυσικού σώματος.
Και όπως όλες οι εσωτερικές διδασκαλίες φανερώνουν, πρόκειται για το συγκλονιστικότερο ταξίδι ανακάλυψης που θα μπορούσαμε να κάνουμε σε αυτή τη ζωή…

Τι καθορίζει αυτό που μας συμβαίνει ή μπορεί να μας συμβεί; Το Τυχαίο, η Μοίρα ή η δική μας Θέληση; Υπάρχει ένα πεπρωμένο που έχει να εκπληρώσει ο καθένας μας ή όλα μάς συμβαίνουν στην τύχη; Ακολουθούμε ένα προκαθορισμένο σχέδιο, στο έλεος ανώτερων δυνάμεων που ορίζουν πλήρως τη ζωή μας, ή υπάρχει κάτι που είναι στο χέρι μας, που μπορούμε να κάνουμε, και προς ποια κατεύθυνση;

Φανταστείτε κάποιο σύστημα ηλεκτρονικού υπολογιστή –κάτι σαν το σύγχρονο Cloud– το οποίο έχει τη δυνατότητα να ανιχνεύει και να καταγράφει κάθε γεγονός, κάθε σκέψη, κάθε εικόνα ή επιθυμία που συνέβηκε ποτέ στη Γη. Φανταστείτε, επίσης, ότι αντί για μια απλή συλλογή γραπτών δεδομένων, αυτό το σύστημα περιέχει αναρίθμητες ταινίες, βίντεο και εικόνες, παρέχοντας στον θεατή τη δυνατότητα να δει και να ακούει από «πρώτο χέρι» όλα όσα έχουν συμβεί ποτέ σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο.