Τα Τεύχη

Χωρίς αμφιβολία, το ζήτημα της μνήμης παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ύπαρξης. Υπάρχει η μνήμη ενός έθνους, μιας φυλής, ενός πολιτισμού, η μνήμη του πλανήτη μας και του ίδιου του σύμπαντος κόσμου.
Βέβαια, και κάθε άνθρωπος έχει τη δική του μνήμη, αλλά και εδώ, όπως παντού, είναι σε πολλά επίπεδα. Κανενός ανθρώπου η μνήμη δεν είναι ολοκληρωτική: το σώμα έχει τη δική του μνήμη, το ίδιο ο νους και το συναίσθημα. Επίσης υπάρχουν συνειδητές μνήμες όπως και υποσυνείδητες. Ποιος, λοιπόν, μέσα μας θυμάται; Και ποιος είναι ο ρόλος της λησμονιάς; Και πώς το να θυμόμαστε συνδέεται με το μεγάλο ζήτημα της εσωτερικής ανάπτυξης και μεταμόρφωσης του ανθρώπου, για την οποία μιλούν όλες οι πνευματικές διδασκαλίες;

Η ύπαρξη ( ή όχι) του Θεού και η σχέση του ανθρώπου μαζί του, είναι χωρίς αμφιβολία το πιο σημαντικό ερώτημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Είτε ο Θεός υπάρχει, είτε δεν υπάρχει, εξακολουθεί να είναι η πιο αρχαία και η πιο σπουδαία «πραγματικότητα» στον κόσμο. Και υπάρχουν δυο κεφαλαιώδη ζητήματα στην περί Θεού (ας μου επιτραπεί ο όρος) έρευνα: αφενός η άρρητη πραγματικότητα του ίδιου του Θεού, πέρα από χρόνο, τόπο και οποιαδήποτε μεταβολή, αφετέρου η ανθρώπινη ιδέα περί Αυτού, το πώς δηλαδή εμείς οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε τον Θεό, από τότε που εμφανιστήκαμε σε αυτόν τον πλανήτη μέχρι σήμερα.

Η ανθρώπινη ιδέα περί Θεού και το πώς αυτή διαμορφώθηκε στο πέρασμα του χρόνου σε διάφορα σύνολα ανθρώπων συνιστά την, σε μεγάλο βαθμό, άγνωστη ιστορία του Θεού, που σας διηγούμαστε σε αυτό το τεύχος.

Τη ζωή κανείς τη βιώνει κοιτώντας προς τα εμπρός, αλλά αν θέλει να την κατανοήσει, πρέπει να κοιτάξει προς τα πίσω, είχε πει ο σπουδαίος Δανός φιλόσοφος Σαίρεν Κίρκεγκωρ.

Ίσως γι’ αυτό η μελέτη της Ιστορίας έχει τόσο μεγάλη απήχηση και ασκεί τέτοια γοητεία διαχρονικά στους ανθρώπους. Και Ιστορία δεν είναι μόνο τα γεγονότα. Είναι και οι τόποι και οι άνθρωποι. Κυρίως οι άνθρωποι.

Οι άνθρωποι που έζησαν πριν, οι δικοί μας άνθρωποι του στενού μας περιβάλλοντος, οι γονείς μας, οι παππούδες μας, αλλά κι εκείνοι που έζησαν ακόμη πιο πίσω στον χρόνο, ίσως μέχρι τον πρώτο άνθρωπο, σχηματίζοντας την αδιάσπαστη αλυσίδα της γενεαλογίας μας, που μας οδήγησε στο σήμερα, στη δική μας ύπαρξη, και πιθανόν μέσω των απογόνων μας στο αύριο. Με άλλα λόγια, οι πρόγονοί μας.

Από πάντα με προβλημάτιζε το πώς γίνονται τα πράγματα. Αν υπάρχει η κατάλληλη στιγμή για να γίνει το καθετί, και πώς να γίνει ώστε να γίνει σωστά: από τις μικρές δράσεις μας μέχρι τις πιο σημαντικές, από τις σχέσεις μας με τα αγαπημένα μας πρόσωπα και τους άλλους ανθρώπους γύρω μας, μέχρι τη σχέση μας με το Θεϊκό, όπως και να το ονομάζει κανείς.
Διαισθητικά πίστευα πως υπάρχει το ιδανικό μοτίβο για τα πάντα, σαν ένα πρωταρχικό «χνάρι» που δεν έχει αλλοιωθεί από την ατέλεια του κόσμου μας, και ότι εμείς, μέσα στον ύπνο που ζούμε, δεν το διακρίνουμε. Έτσι, κάνουμε το καθετί σε πλήρη αναντιστοιχία με το πρωταρχικό αυτό πρότυπο, με αποτέλεσμα να υπάρχει στον κόσμο δυστυχία και όλα τα δεινά που μαστίζουν τον άνθρωπο, ατομικά και συλλογικά.

Μια από τις πρώτες και πιο έντονες εικόνες που έχω από την παιδική μου ηλικία, είναι κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, να στέκομαι μπροστά στο κρεβάτι μου και να λέω την προσευχή μου, όπως με είχε διδάξει η μητέρα μου. Και φαντάζομαι ότι παρόμοιες μνήμες έχετε οι περισσότεροι που διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Μπορεί στη μεταμοντέρνα εποχή μας η συνήθεια αυτή να έχει ατονήσεια, ωστόσο από τα πολύ παλιά χρόνια οι άνθρωποι διδάσκονταν πώς να «συνομιλούν» με τον Θεό.

Στις μέρες μας υπάρχει μια οργιώδης έρευνα σε πολλά τεχνολογικά κέντρα του εξωτερικού για την επίτευξη της «αθανασίας» ενώ είμαστε ακόμη στη ζωή. Με άλλα λόγια, αναζητούνται τρόποι για να ζούμε όσο περισσότερα χρόνια γίνεται, ακόμη κι αν αυτό θα είναι σε βάρος άλλων ανθρώπων και των φυσικών πόρων του πλανήτη που μας φιλοξενεί.
Η δική μας έρευνα που ακολουθεί, δεν ασχολείται με αυτού του είδους την «αθανασία». Από τη στιγμή που ο θάνατος είναι η μόνη βεβαιότητα σε αυτόν τον κόσμο, το ενδιαφέρον μας στρέφεται στο αν υπάρχει η δυνατότητα, και με ποιους τρόπους, για τη συνέχιση της ύπαρξής μας –και με ποια μορφή– μετά τον θάνατο του φυσικού σώματος.
Και όπως όλες οι εσωτερικές διδασκαλίες φανερώνουν, πρόκειται για το συγκλονιστικότερο ταξίδι ανακάλυψης που θα μπορούσαμε να κάνουμε σε αυτή τη ζωή…