Τα Τεύχη

Μια από τις πρώτες και πιο έντονες εικόνες που έχω από την παιδική μου ηλικία, είναι κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, να στέκομαι μπροστά στο κρεβάτι μου και να λέω την προσευχή μου, όπως με είχε διδάξει η μητέρα μου. Και φαντάζομαι ότι παρόμοιες μνήμες έχετε οι περισσότεροι που διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Μπορεί στη μεταμοντέρνα εποχή μας η συνήθεια αυτή να έχει ατονήσεια, ωστόσο από τα πολύ παλιά χρόνια οι άνθρωποι διδάσκονταν πώς να «συνομιλούν» με τον Θεό.

Στις μέρες μας υπάρχει μια οργιώδης έρευνα σε πολλά τεχνολογικά κέντρα του εξωτερικού για την επίτευξη της «αθανασίας» ενώ είμαστε ακόμη στη ζωή. Με άλλα λόγια, αναζητούνται τρόποι για να ζούμε όσο περισσότερα χρόνια γίνεται, ακόμη κι αν αυτό θα είναι σε βάρος άλλων ανθρώπων και των φυσικών πόρων του πλανήτη που μας φιλοξενεί.
Η δική μας έρευνα που ακολουθεί, δεν ασχολείται με αυτού του είδους την «αθανασία». Από τη στιγμή που ο θάνατος είναι η μόνη βεβαιότητα σε αυτόν τον κόσμο, το ενδιαφέρον μας στρέφεται στο αν υπάρχει η δυνατότητα, και με ποιους τρόπους, για τη συνέχιση της ύπαρξής μας –και με ποια μορφή– μετά τον θάνατο του φυσικού σώματος.
Και όπως όλες οι εσωτερικές διδασκαλίες φανερώνουν, πρόκειται για το συγκλονιστικότερο ταξίδι ανακάλυψης που θα μπορούσαμε να κάνουμε σε αυτή τη ζωή…

Τι καθορίζει αυτό που μας συμβαίνει ή μπορεί να μας συμβεί; Το Τυχαίο, η Μοίρα ή η δική μας Θέληση; Υπάρχει ένα πεπρωμένο που έχει να εκπληρώσει ο καθένας μας ή όλα μάς συμβαίνουν στην τύχη; Ακολουθούμε ένα προκαθορισμένο σχέδιο, στο έλεος ανώτερων δυνάμεων που ορίζουν πλήρως τη ζωή μας, ή υπάρχει κάτι που είναι στο χέρι μας, που μπορούμε να κάνουμε, και προς ποια κατεύθυνση;

Φανταστείτε κάποιο σύστημα ηλεκτρονικού υπολογιστή –κάτι σαν το σύγχρονο Cloud– το οποίο έχει τη δυνατότητα να ανιχνεύει και να καταγράφει κάθε γεγονός, κάθε σκέψη, κάθε εικόνα ή επιθυμία που συνέβηκε ποτέ στη Γη. Φανταστείτε, επίσης, ότι αντί για μια απλή συλλογή γραπτών δεδομένων, αυτό το σύστημα περιέχει αναρίθμητες ταινίες, βίντεο και εικόνες, παρέχοντας στον θεατή τη δυνατότητα να δει και να ακούει από «πρώτο χέρι» όλα όσα έχουν συμβεί ποτέ σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο.

Από την αρχαιότητα, το ανθρώπινο σώμα θεωρείτο μέσο μη λεκτικής επικοινωνίας, αλλά και «όχημα» για την έκφραση προαιώνιων αληθειών. Έτσι, σταδιακά, και σε όλους σχεδόν τους πολιτισμούς δημιουργήθηκαν μέθοδοι και συστήματα μετάδοσης μιας ανώτερης γνώσης και σημαντικών πληροφοριών μέσω του χορού, τελετουργικών κινήσεων, σωματικών στάσεων, συμβολικών χειρονομιών, μυστικών χαιρετισμών και νευμάτων.

Τα τελευταία χρόνια νιώθουμε πως πηγαίνουμε από μια κρίση στην άλλη, και καμιά από τις προτεινόμενες λύσεις δεν μας ικανοποιεί. Κι αυτό συμβαίνει επειδή οι ουσιαστικές απαντήσεις δεν βρίσκονται έξω από εμάς, αλλά σε ένα πολύ βαθύτερο επίπεδο της ανθρώπινης φύσης μας, το οποίο για καιρό έχουμε παραμελήσει.