Ήταν μια συνηθισμένη βραδιά, όταν συναντηθήκαμε –η μικρή ομάδα των συνεργατών του περιοδικού– να συζητήσουμε για το επόμενο κεντρικό θέμα του ΑΒΑΤΟΝ. Κάποια στιγμή, χωρίς να καταλάβουμε πώς, η συζήτηση στράφηκε στο μεγάλο ζήτημα του πώς ένας άνθρωπος μπορεί να αποκτήσει τη δύναμη και την ικανότητα να προκαλεί ηθελημένα δραστικές αλλαγές στο περιβάλλον του. Και τότε, ένας από εμάς αναφώνησε: «Μα αυτό είναι ο κλασικός ορισμός της μαγείας!».
Για δευτερόλεπτα κοιταχτήκαμε κάπως αμήχανα, και τότε έπεσε η πρόταση: «Γιατί δεν κάνουμε τη Μαγεία κεντρικό θέμα;». Ακολούθησε μεγάλη συζήτηση με τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας προοπτικής, όμως στο τέλος συμφωνήσαμε, λαμβάνοντας υπόψη μας ορισμένα στοιχεία, και κυρίως πως η Μαγεία, αντίθετα ίσως από ό,τι πολλοί πιστεύουν, είναι διαρκώς παρούσα, με πολλές μορφές, μέχρι σήμερα.
Μπορεί να ζούμε στην εποχή της έντονης τεχνολογίας και του άκρατου ορθολογισμού, ωστόσο η Τέχνη της Μαγείας δεν έχει καθόλου εξαφανιστεί – το ακριβώς αντίθετο μάλιστα.
Η απαρχή της χάνεται στα βάθη του χρόνου, τότε που μαγεία και η λατρεία του υπερφυσικού (θρησκεία θα μπορούσε να πει κανείς) ήταν ένα και το αυτό. Έκτοτε παραμένει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα, πολυμελετημένα, μυστήρια και αντιφατικά ζητήματα, καθώς αποτελεί την απάντηση στο καθολικό γνώρισμα του ανθρώπου κάθε εποχής να γνωρίσει τους νόμους του σύμπαντος, να διασφαλίσει και να βελτιώσει τη θέση του στον κόσμο και να κατανοήσει τις δυνάμεις που τον κινούν.
Από αυτήν την οπτική –και όχι μόνο– συνιστά μια διαχρονική μυστική τέχνη, που ορισμένες σημαντικές πτυχές της εξετάζουμε σε αυτό το τεύχος του ΑΒΑΤΟΝ.
Στέφανος Ελμάζης