Ο ανθρώπινος εγκέφαλος, οι λειτουργίες του και οι δυνατότητές του δεν έπαψαν ποτέ να απασχολούν την ανθρωπότητα. Χρόνο με τον χρόνο το σκοτεινό μωσαϊκό του ανθρώπινου εγκεφάλου αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο με τη βοήθεια πολύπλοκων επιστημονικών οργάνων που έχουμε επινοήσει για να το εξερευνήσουμε.
Ωστόσο, μέσα στη σπουδή μας να κατανοήσουμε τη λειτουργία του, λησμονούμε συχνά ότι πριν πολλούς αιώνες οι πρόγονοί μας στους ναούς και στους «Οίκους της Ζωής» (γνωστούς ως Per Ankh, μια οργάνωση Αιγυπτίων σοφών που ιδρύθηκε από τον θεό της γραφής και της σοφίας Θωθ) στην αρχαία Αίγυπτο, στη Δυτική Αφρική, στη Νότια Ινδία καθώς και στην Ευρώπη, εξερεύνησαν μέσα από διάφορες γνωστικές και φιλοσοφικές μεθόδους και σχολές αυτόν τον παραδόξως σκοτεινό και φωτεινό εγκέφαλο και τη σχέση του τόσο με αυτά που γνωρίζουμε για τη ζωή όσο και με αυτά που γνωρίζουμε και πιστεύουμε για τον θάνατο.
Αυτοί οι πρώτοι επιστήμονες συνειδητοποίησαν μέσω της δικής τους εμπειρικής εξερεύνησης καθώς και των προσωπικών τους εσωτερικών ανακαλύψεων, ότι μέσα στον εγκέφαλο υπάρχει εν υπνώσει η δυνατότητα της ενεργοποίησης μιας βαθιάς προσωπικής σύνδεσης, όχι απλώς με το ασυνείδητο επίπεδο του νου, που διερευνήθηκε διεξοδικά από τον Φρόιντ, τον Γιουνγκ και τους άλλους ψυχολόγους του 20ού αιώνα, αλλά και με ένα ανώτερο ή υπερνοητικό βασίλειο του νου, πιο γνωστός στους μυστικιστές, που σήμερα οι τελευταίες επιστημονικές έρευνες, όπως παρουσιάζουμε στη συνέχεια, φαίνεται να το επιβεβαιώνουν…
Πέτρος Γρηγορίου
Θυμός, φθόνος, αλαζονεία, εγωισμός, απληστία, λαιμαργία, ματαιοδοξία… Απουσιάζουν άραγε από την καθημερινότητά μας; Κάθε άλλο! Καλοσύνη, συγχώρεση, δικαιοσύνη, προσαρμοστικότητα, κατανόηση, φιλαλληλία, αγάπη, αυτάρκεια, δεκτικότητα, ευθύτητα, πραότητα… Ποιος δεν θα ήθελε να συναντάει ανθρώπους με αυτές τις ποιότητες, αλλά και ο ίδιος να ενσωματώνει μερικές από αυτές;
Με άλλα λόγια, μπορεί να εξοβελίσαμε από το μοντέρνο λεξιλόγιό μας τις λέξεις αμαρτία και αγιοσύνη, αλλά ως περιεχόμενο, ως ιδιότητες και ποιότητες, είναι συνεχώς παρούσες στη ζωή μας, η πρώτη ως μια αδήριτη και σκληρή πραγματικότητα, η δεύτερη ως κάτι που θα θέλαμε πολύ να υπάρχει στους εαυτούς μας και στον κόσμο, ιδιαίτερα όταν βλέπουμε τις καταστροφικές συνέπειες της συντριπτικής επικράτησης της αμαρτίας, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, και τη σπάνια εκδήλωση της αγιότητας στις μέρες μας.
Ανεξάρτητα από το επίπεδο της εξέλιξης που μπορούμε εμείς οι άνθρωποι να φτάσουμε, όσο και αν αναπτυχθούν οι μορφές ευαισθησίας μας, ο νους και τα συναισθήματά μας, είναι μάλλον βέβαιο ότι πότε δεν θα κατορθώσουμε να φτάσουμε στην απόλυτη και ολοκληρωτική γνώση της Πραγματικότητας.
Κι αυτό γιατί, στον βαθμό που αναγνωρίζουμε την ύπαρξή μας ως ένα από τα πλάσματα της Γης, πάντα θα παραμένει ένα πολύ μεγάλο μέρος της Πραγματικότητας αθέατο, αόρατο στα μάτια μας.
Ωστόσο, για κάποιο παράξενο λόγο, η ελπίδα ότι μια μέρα θα κατορθώσουμε να διεισδύσουμε στο τεράστιο Αόρατο που μας αγκαλιάζει και θα καταφέρουμε να κατανοήσουμε κάθε όψη της λειτουργίας του κόσμου, δεν σβήνει. Αντίθετα, φαίνεται να δυναμώνει όλο και περισσότερο, καθώς το Αόρατο δεν είναι μόνο «εκεί έξω», αλλά και μέσα μας και μας καλεί διαρκώς να το συναντήσουμε, να το γνωρίσουμε.
Ένα μέρος αυτού του πολύ σαγηνευτικού και βαθιά ουσιαστικού ταξιδιού για την ύπαρξή μας στο «βασίλειο του αόρατου», παρουσιάζουμε σε αυτό το τεύχος μας…
Νικήτας Κόραλης