Όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια, έχω την εντύπωση ότι το να ζεις είναι σαν να χορεύεις με έναν άγνωστο, αόρατο σύντροφο, που τα βήματά του δεν μπορείς σε μεγάλο βαθμό να προβλέψεις, με αποτέλεσμα να αυτοσχεδιάζουμε, όντας μέσα σε ένα πεδίο δυνάμεων που διαρκώς μεταβάλλονται, που την επίδρασή τους νιώθουμε στο σώμα μας, στα κύτταρά μας, χωρίς όμως να μπορούμε να κατανοήσουμε ολοκληρωτικά την ουσιαστική φύση τους, πόσο μάλλον να τις κατευθύνουμε προς εξυπηρέτηση των όποιων δικών μας σκοπών και συμφερόντων.
Ανεξάρτητα από το επίπεδο της εξέλιξης που μπορούμε εμείς οι άνθρωποι να φτάσουμε, όσο και αν αναπτυχθούν οι μορφές ευαισθησίας μας, ο νους και τα συναισθήματά μας, είναι μάλλον βέβαιο ότι πότε δεν θα κατορθώσουμε να φτάσουμε στην απόλυτη και ολοκληρωτική γνώση της Πραγματικότητας.
Κι αυτό γιατί, στον βαθμό που αναγνωρίζουμε την ύπαρξή μας ως ένα από τα πλάσματα της Γης, πάντα θα παραμένει ένα πολύ μεγάλο μέρος της Πραγματικότητας αθέατο, αόρατο στα μάτια μας.
Ωστόσο, για κάποιο παράξενο λόγο, η ελπίδα ότι μια μέρα θα κατορθώσουμε να διεισδύσουμε στο τεράστιο Αόρατο που μας αγκαλιάζει και θα καταφέρουμε να κατανοήσουμε κάθε όψη της λειτουργίας του κόσμου, δεν σβήνει. Αντίθετα, φαίνεται να δυναμώνει όλο και περισσότερο, καθώς το Αόρατο δεν είναι μόνο «εκεί έξω», αλλά και μέσα μας και μας καλεί διαρκώς να το συναντήσουμε, να το γνωρίσουμε.
Ένα μέρος αυτού του πολύ σαγηνευτικού και βαθιά ουσιαστικού ταξιδιού για την ύπαρξή μας στο «βασίλειο του αόρατου», παρουσιάζουμε σε αυτό το τεύχος μας…
Νικήτας Κόραλης