Από πάντα με προβλημάτιζε το πώς γίνονται τα πράγματα. Αν υπάρχει η κατάλληλη στιγμή για να γίνει το καθετί, και πώς να γίνει ώστε να γίνει σωστά: από τις μικρές δράσεις μας μέχρι τις πιο σημαντικές, από τις σχέσεις μας με τα αγαπημένα μας πρόσωπα και τους άλλους ανθρώπους γύρω μας, μέχρι τη σχέση μας με το Θεϊκό, όπως και να το ονομάζει κανείς.
Διαισθητικά πίστευα πως υπάρχει το ιδανικό μοτίβο για τα πάντα, σαν ένα πρωταρχικό «χνάρι» που δεν έχει αλλοιωθεί από την ατέλεια του κόσμου μας, και ότι εμείς, μέσα στον ύπνο που ζούμε, δεν το διακρίνουμε. Έτσι, κάνουμε το καθετί σε πλήρη αναντιστοιχία με το πρωταρχικό αυτό πρότυπο, με αποτέλεσμα να υπάρχει στον κόσμο δυστυχία και όλα τα δεινά που μαστίζουν τον άνθρωπο, ατομικά και συλλογικά.